Dune

در آن روزگار، دو رمان علمی تخیلی بزرگ ضد فرهنگ، بخش آزادیخواهانه «غریبه در سرزمین غریب» نوشته رابرت هاینلاین بودند که کلمه «گروک» را برای سالیان متمادی تبدیل به یک چیز کرد (دیگر نه چندان، حتی به سختی حتی در آن ظاهر می‌شود. جدول کلمات متقاطع امروز) و تلماسه 1965 فرانک هربرت، یک تمثیل ژئوپلیتیکی آینده نگر که ضد شرکت، طرفدار رادیکالیسم بوم گردی و اسلام دوست بود. اینکه چرا تولیدکنندگان بزرگ و شرکت‌های بزرگ برای چندین دهه دنبال اقتباس سینمایی ایده‌آل از این قطعه مالکیت معنوی بوده‌اند، سؤالی فراتر از حوصله این بررسی است، اما سؤال جالبی است.

به عنوان یک نوجوان پرمدعا در دهه 1970، من زیاد علمی تخیلی، حتی علمی تخیلی ضدفرهنگی نمی خواندم، بنابراین Dune دلم برایم تنگ شده بود. وقتی فیلم رمان دیوید لینچ در سال 1984 با حمایت مگا تهیه کننده آن زمان دینو دی لورنتیس منتشر شد، من هم آن را نخواندم. به‌عنوان یک علاقه‌مند سینمای بیست و چند ساله پرمدعا، که هنوز درجه‌بندی حرفه‌ای نداشتم، تنها چیزی که برایم اهمیت داشت این بود که یک عکس لینچ بود. اما به دلایلی - کوشش لازم یا کنجکاوی در مورد اینکه اگر در آن روزگار به جای ناباکوف و ژنه با هربرت و هاینلین می‌رفتم، زندگی من چگونه متفاوت می‌شد - اخیراً کتاب هربرت را خواندم. آره، نثر گیج‌کننده‌تر است و دیالوگ‌ها اغلب به هم ریخته‌تر هستند، اما من خیلی از آن‌ها را دوست داشتم، به‌ویژه نحوه‌ای که تفسیر اجتماعی‌اش را با صحنه‌های اکشن کافی و تعلیق بر صخره‌ها برای پرکردن یک سریال قدیمی به تصویر می‌کشید.

اقتباس سینمایی جدید کتاب، به کارگردانی دنیس ویلنوو بر اساس فیلمنامه ای که او با اریک راث و جان اسپایتس نوشته است، آن صحنه ها را به طرز باشکوهی تجسم می کند. همانطور که بسیاری از شما می دانید، "تلماسه" در آینده ای بسیار دور اتفاق می افتد، که در آن بشریت در بسیاری از جنبه های علمی تکامل یافته و در بسیاری از جنبه های معنوی جهش یافته است. هرجا که زمین بود، مردم در این سناریو روی آن نیستند، و خانواده امپراتوری آتریدس، در یک بازی قدرتی که برای مدتی کاملاً با آن آشنا نیستیم، وظیفه دارند بر سیاره بیابانی آراکیس حکومت کنند. که چیزی به نام «ادویه» به دست می‌دهد – که نفت خام برای شما تمثیل‌گرایان محیط‌زیست در مخاطبان است – و خطرات چندگانه‌ای را برای افراد خارج از جهان (که غربی‌ها برای شما تمثیل‌های ژئوپلیتیک در مخاطبان هستند) به همراه دارد.

اینکه بگویم من فیلم‌های قبلی ویلنوو را تحسین نکرده‌ام، چیزی کم‌گفته است. اما نمی توانم انکار کنم که او فیلمی بیش از رضایت بخش از کتاب ساخته است. یا باید بگویم دو سوم کتاب. (سازنده فیلم می‌گوید این نصف است، اما من معتقدم که تخمین من درست است.) عنوان آغازین آن را "Dune Part 1" می‌نامد و در حالی که این فیلم دو ساعت و نیم تجربه‌ای حماسی خوب ارائه می‌کند، اما نمی‌توان گفت که چنین چیزی وجود دارد. بیشتر به داستان دیدگاه خود هربرت تا حدی با قرابت های داستان سرایی خود ویلنوو مطابقت دارد که ظاهراً او مجبور نبود ایده های خود را به این اثر پیوند بزند. و در حالی که ویلنوو یکی از کم طنزترین فیلمسازان زنده بوده و احتمالاً باقی می ماند، این رمان نیز بشکه ای از خنده نبود، و این که ویلنوو به نت های کم رنگ فیلمنامه، که من گمان می کنم از راث آمده است، احترام گذاشت، بسیار خوب است.

در سرتاسر این فیلم، فیلمساز با همکاری تکنسین‌های شگفت‌انگیز از جمله فیلمبردار گریگ فریزر، تدوین جو واکر و طراح تولید پاتریس ورمت، موفق می‌شود در میان سکانس‌های هیجان‌آفرین بی‌هیجانی مانند آزمون گوم جبار، ادویه، خط باریکی را بین عظمت و شکوه طی کند. نجات گله‌دار، میخ‌گزنده thopter-in-a-storm، و برخوردها و حملات مختلف کرم‌های شنی. اگر شما یک فرد «تلماسه» نیستید، این فهرست‌ها به نظر بیهوده می‌آیند، و نظرات دیگری را خواهید خواند که از سختی پیگیری این موضوع شکایت دارند. اینطور نیست، اگر دقت کنید، و فیلمنامه بدون اینکه شبیه EXPOSITION به نظر برسد، کار خود را به خوبی انجام می دهد. بیشتر اوقات، به هر حال. اما، به همین ترتیب، اگر به هر حال اهل فیلم های علمی تخیلی نیستید، ممکن است دلیلی برای علاقه شما به «تلماسه» وجود نداشته باشد. تأثیر این رمان بسیار زیاد است، به ویژه در مورد جورج لوکاس. سیاره صحرا، مردم. عارفان برتر در جهان "دون" این چیز کوچکی را دارند که "صدا" می نامند که در نهایت به "ترفندهای ذهن جدی" تبدیل شد. و غیره.

بازیگران عظیم ویلنوو شخصیت‌های هربرت را به خوبی تجسم می‌دهند، که عموماً بیشتر از افراد کهن الگو هستند. تیموتی شالامه در تصویر اولیه‌اش از پل آتریدس، به شدت به بی‌حرمتی تکیه می‌کند، و وقتی شخصیتش به قدرتش پی می‌برد و می‌فهمد چگونه سرنوشتش را دنبال کند، آن را به شدت تکان می‌دهد. اسکار آیزاک در نقش دوک پدر پل نجیب است. ربکا فرگوسن در نقش جسیکا، مادر پل، مرموز و خشن است. Zendaya یک apt است، یک بهتر از apt، Chani. در انحرافی از رمان هربرت، بوم‌شناس کینز تغییر جنسیت داده و شارون دانکن بروستر با نیرویی ترسناک بازی می‌کند. و غیره.

کمی قبل، ویلنوو با شکایت از قرارداد وارنر مدیا که قرار است «دون» را همزمان با نمایش در سینماها پخش کند، گفت که این فیلم «به عنوان ادای احترام به تجربه نمایش بزرگ» ساخته شده است. درزمان، این به نظر من دلیل بسیار احمقانه ای برای ساخت یک فیلم بود. با دیدن "Dune"، منظور او را بهتر می فهمم و به نوعی تایید می کنم. این فیلم مملو از کنایه های سینمایی است، عمدتاً به تصاویری که در سنت تماشای سینمایی عالی هستند. البته "لارنس عربستان" وجود دارد، زیرا کویر. اما «اکنون آخرالزمان» نیز در صحنه ای وجود دارد که بارون هارکونن طاس به عنوان تخم مرغ استلان اسکارسگارد را معرفی می کند. "2001: یک ادیسه فضایی" وجود دارد. حتی موارد پرت قابل بحث اما کلاسیک غیرقابل انکار وجود دارد، مانند نسخه 1957 هیچکاک از "مردی که خیلی زیاد می دانست" و آنتونیونی "کویر سرخ". موسیقی هانس زیمر let’s-test-the-subwoofers را به یاد کریستوفر نولان می‌اندازد. (موسیقی او همچنین به موسیقی "لارنس" موریس ژار و "اتمسفرها" گیورگی لیگتی از "2001" اشاره می کند.) اما پژواک های بصری نولان و ریدلی اسکات نیز وجود دارد.

اینها با توجه به خلق و خوی فوری یا تمایل عمومی برخی از سینماگران خاص را قلقلک یا عصبانی می کند. من فکر کردم آنها در حال انحراف هستند. و از خلاصه اصلی فیلم کم نکردند. من همیشه عاشق «تلماسه» لینچ خواهم بود، یک اثر رویایی به شدت به خطر افتاده که (با توجه به تمایل خود لینچ جای تعجب نیست) برای پیام‌رسانی هربرت کاربرد چندانی نداشت. اما فیلم ویلنوو «تلماسه» است.

rons gone wrong

"ران اشتباه رفته است" متهم به تاکتیک‌های تهاجمی و موذیانه فناوری بزرگ و روش‌هایی است که با هر کلیک و مشاهده کمی بیشتر از حریم خصوصی خود صرف نظر می‌کنیم. این ماهیت سطحی رسانه‌های اجتماعی و چگونگی آن را روشن می‌کند. قلدری و ناامنی را تشدید می کند، به ویژه در میان جوانانی که به عنوان راه نجات برای آنها عمل می کند.

 

«ران اشتباه رفت» همچنین تجلیل از قدرت مثبت فناوری، توانایی آن در ارتباط دادن ما با دیگرانی که علایق مشترک دارند و آموزش و انتقال ما با لمس چند کلید است. و اساساً، این یک انیمیشن ماجراجویی پر جنب و جوش و گاهی خنده دار و یک داستان شیرین دوستی است.

 

این فیلمی است که می خواهد کیک خود را بخورد و آن را هم بخورد - با یک طرف کلوچه.

 

کارگردانان سارا اسمیت و ژان فیلیپ واین و کارگردان مشترک اوکتاویو ای رودریگز، که بر اساس فیلمنامه ای از اسمیت و پیتر بینهام کار می کنند، چیزی به ما نمی گویند که قبلاً نشنیده ایم و قبلاً نمی دانیم. دستگاه های الکترونیکی بد هستند. ما به بهای تعامل واقعی انسانی به آنها معتاد شده ایم. و پلتفرم‌هایی که برای متحد کردن ما طراحی شده‌اند، در واقع ما را از هم دورتر کرده‌اند. علاوه بر این، «ران اشتباه کرده است» از بی‌شمار فیلم‌های دیگر در روایت داستان یک پسر تنها و دوست دروید دوست‌داشتنی اما ناقصش، از «ET: The Extra-Terrestrial» و «Big Hero 6» تا «Her» و حتی آن را وام گرفته است. کمدی فراموش شده دهه 80 "رویاهای برقی".

 

اما اگر طراحی شخصیت در B-Bot، "بهترین دوست شما از جعبه"، با صورت خندان و سادگی لبه نرمش غیرقابل مقاومت نباشد، لعنت کنید. همانطور که توسط زک گالیفیاناکیس بیان می‌شود، او علی‌رغم لفظ لفظی بی‌رحمانه‌اش و چرخش‌های ناخوشایند عباراتش، آنقدر سرسخت و خوش‌نیت است، که نمی‌توانید او را دوست نداشته باشید. و با این حال، اگر متوقف شوید و در مورد آن فکر کنید، پیام های مختلط نمایش داده شده در اینجا مشکل ساز و اجتناب ناپذیر است.

 

جک دیلن گریزر ("It"، "Shazam!") صدای بارنی، یک دانش آموز راهنمایی نامناسب را ارائه می دهد که از انزوای تعطیلات می ترسد. وقتی که سازنده فناوری‌های بزرگ شبیه به اپل Bubble با یک دستگاه جدید براق عرضه می‌شود که شما را هر کجا که می‌روید دنبال می‌کند، همه چیزهایی را که دوست دارید می‌داند، و شما را از طریق برنامه‌هایتان با دیگران مرتبط می‌کند، هر بچه مدرسه‌ای به جز او یک دستگاه دریافت می‌کند. حتی می‌توانید پوست‌های رنگارنگ آن‌ها را، از خرگوش‌های خرگوش گرفته تا کشتی‌گیران مکزیکی، با اشاره به بازی‌های تعاملی مانند Roblox تغییر دهید. به عنوان یک هدیه تولد با تأخیر، پدر بیوه او (اد هلمز) و مادربزرگ بلغاری پیرمرد (اولیویا کولمن، در حال انجام کارهای صوتی غیرقابل تشخیص) راهی برای گرفتن هدیه برای او ابداع می کنند - مشکل اینجاست که از پشت یک کامیون افتاد، بنابراین کمی ناقص است.

 

با این حال، رون مینیمالیست (همانطور که بارنی او را نام می برد) مشتاق است راضی کند، و سکانس هایی که در آن او و بارنی تلاش می کنند با وجود نقص فنی اش به هم بپیوندند، قوی ترین فیلم هستند. یکی از بخش‌های جذاب، رون را پیدا می‌کند که در دنیا می‌چرخد تا عکس‌های خود را با غریبه‌ها به اشتراک بگذارد و درخواست‌های دوستی را که با کاغذ ساختمانی و مداد رنگی ساخته شده است، ارسال کند. سرعت در اینجا واقعاً هیجان انگیز است و بازی کلمات به طور مداوم هوشمندانه است. اما هنگامی که رون در لحظه ای که ویروسی می شود در زمین بازی غوغا می کند، مخترع ایده آلیست و هودی پوش B-Bot (جاستیس اسمیت) و مدیر عامل بی روح و وسواس سود Bubble (راب دیلینی) تلاش می کنند تا با کمترین آسیب جلوی آن را بگیرند. هر چند به دلایل مختلف نیات متضاد آنها با تلاش های فیلم برای اجرای همزمان در دو سطح متناقض موازی است: آنها به سادگی نمی توانند با هم کار کنند.

بینندگان جوان احتمالاً خودشان را در این شخصیت‌ها می‌بینند، چه افرادی تنها مانند بارنی باشند یا دختران محبوب غمگین پنهانی مانند ساوانا (کایلی کانترال) که دائماً به حیوانات رسانه‌های اجتماعی غذا می‌دهند تا عزت نفس خود را تقویت کنند. فیلم بهتری هم وجود دارد که به این موضوع می پردازد: «کلاس هشتم» بو برنهام. اما برای نوجوانان و کودکان کمی کوچکتر، این مدل کمتر پیچیده باید به خوبی کار کند.

Finch

این یک سرزمین بایر پسا آخرالزمانی است، اما تام هنکس نقش شخصیتی به نام فینچ واینبرگ را بازی می کند که «American Pie» را می خواند و به Perry Como گوش می دهد. همچنین، او یک سگ شایان ستایش و یک ربات دوست داشتنی دارد. همه این‌ها باعث می‌شود «فینچ» به یک سرزمین بایر پساآخرالزمانی آرامش‌بخش و دوست‌داشتنی تبدیل شود، که بیشتر شبیه یک «پینوکیو» به‌روز شده است تا کاوشی سخت در مورد آنچه برای کنار آمدن با بدترین شرایط ممکن لازم است. "فینچ" بیشتر یک افسانه است، در مورد مردی که تعاملات و تجربیاتش با رباتی که ساخته است ممکن است او را به نسخه ای مکانیکی و هوش مصنوعی از یک پسر واقعی تبدیل کند. هنکس همانطور که در فیلم Cast Away نشان داد، می تواند مکالمات با اشیاء بی جان را زنده، جذاب و حتی احساسی کند. اما والیبال ویلسون آن فیلم عاقلانه ساکت ماند. "فینچ" روباتی به ما می دهد که نه تنها صحبت می کند، بلکه یاد می گیرد و رشد می کند.

شعله نور خورشید لایه اوزون و بیشتر حیات انسانی، حیوانی و گیاهی روی زمین را با تشعشعات ویرانگر از بین برده است. اکنون، حتی چند ثانیه زیر نور خورشید، پوست در معرض نور را می سوزاند. فینچ که زمانی مهندس و اهل کامپیوتر بود، ذاتاً یک تنها و یک قلع و قمع است. ساختن گیزموها و جست‌وجوی غذا در کت و شلوار با تکنولوژی پیشرفته، او را مشغول نگه داشته و به او کمک کرده است تا 15 سال پس از پایان تقریباً همه چیز، زنده بماند. سگ گودیر و ربات کوچولوی بامزه ای به نام دیویی (مانند ربات «دویدن بی صدا») تنها همراهان او هستند. اما با شروع فیلم، فینچ باید تغییراتی ایجاد کند. یکی از آنها مربوط به طوفانی است که به سرعت نزدیک می شود که آنقدر ویرانگر است که دیگر نمی توانند در خانه/آزمایشگاه او در سنت لوئیس بمانند. درگیری دیگر زمانی آشکارتر می شود که می بینیم فینچ خون سرفه می کند. و بنابراین، او یک ربات بزرگتر می سازد و کل کتابخانه خود را اسکن می کند تا آن را به عنوان حافظه آپلود کند. اما طوفان خیلی سریع نزدیک تر می شود. زمانی که برنامه رایانه‌ای که فینچ برای برنامه‌ریزی از آن استفاده می‌کند، با یک پیام کاملاً آشنا روی صفحه پاسخ می‌دهد: «لطفاً با پشتیبانی فنی برای کمک تماس بگیرید.»

 

از آنجایی که آنها باید عجله کنند، تنها 72 درصد از داده‌ها در ربات آپلود می‌شود و تنها برای چند درس سریع در مورد مسائل حیاتی مانند راه رفتن بدون افتادن زمان وجود دارد. اما فینچ نمی‌تواند در برابر تحقیق درباره کارهایی که خلقت او می‌تواند انجام دهد مقاومت کند. او می‌گوید: «یک چیز جالب به من بگو،» و سپس، وقتی ربات (با صدای کالب لندری جونز) با واقعیتی در مورد زرافه‌ها پاسخ می‌دهد، می‌گوید: «یک چیز جالب در مورد خودت بگو.»

 

مانند هر مهندس خوب، فینچ ربات را با دستورات معروف آیزاک آسیموف برنامه ریزی کرده است، اما او دستور دیگری را جایگزین می کند. فینچ به جای اولویت آسیموف در زندگی و رفاه انسان، به ربات می گوید که اولویت اول او مراقبت از سگ است. با فرا رسیدن طوفان، آنها با یک Fleetwood RV در سال 1984 که سوخت آن توسط پنل های خورشیدی روی پشت بام کار می کرد، ترک می کنند. فینچ می خواهد به سانفرانسیسکو برود و پل گلدن گیت را ببیند. او هرگز آن را ندیده است، اما از نوجوانی یک کارت پستال با عکس آن داشت. او نمی‌داند که آنجا امن است یا خیر، اما آنها «به سمت غرب بر فراز کوه‌ها می‌روند و به دنبال مکان‌هایی می‌گردند که غارت و غارت نشده‌اند».

 

و بنابراین، مانند همه فیلم‌های سفر جاده‌ای، مقصدی وجود دارد (۱۸۱۱ مایل دورتر، ربات خاطرنشان می‌کند) با فرصت‌های زیادی برای درگیری با نیروهای خارجی و با یکدیگر. در این مسیر خطراتی نیز وجود دارد. فینچ از خلقت خود ناامید می شود و از ناتوانی اش در برنامه ریزی او برای همه چیزهایی که نیاز دارد، ناامید می شود.

 

این ربات ممکن است تنها ۷۲ درصد از داده های آپلود شده را داشته باشد، اما به وضوح دارای هوش مصنوعی یادگیری ماشینی بسیار قدرتمندی است. Caleb Landry Jones به طرز چشمگیری صدا و حرکات دقیق کالیبره شده ربات را در حالی که در طول مسیر "انسان تر" می شود را نشان می دهد. (با توجه به نام و صدای مردانه، من قصد دارم از آن به عنوان "او" یاد کنم.) وضعیت او صاف می شود، او توانایی درک اصطلاحات و استعاره ها را توسعه می دهد و گفتارش واضح تر و گویاتر می شود. او همچنین با پرسیدن نام، احساس شخصیتی بیشتر خود را نشان می‌دهد، اگرچه با چند نام اولی که پیشنهاد می‌کند نیز درک محدودی از خود نشان می‌دهد.

 

هنکس مانند همیشه به طرز شگفت انگیزی قابل تماشا است و بدون زحمت صفحه نمایش را تنها با کوتاه ترین حضور سایر بازیگران انسانی نگه می دارد. فیلمبرداری جو ویلمز خیره‌کننده و مرثیه‌آمیز است، زیبایی را در مناظر ویران می‌یابد و یک لحظه کوتاه استراحت را تقریباً معجزه‌آسا جلوه می‌دهد. اما فیلمنامه در آن سطح نیست - قابل پیش بینی، ناسازگار و اغلب سنگین است. هنکس بیشترین تلاش خود را با افشاگری ها و رویارویی های فینچ انجام می دهد، اما این نوشته او را ناامید می کند.

آواز بخوان 2

داستان‌های ترسناک با مضمون کریسمس همیشه محبوب هستند، بنابراین به من اجازه دهید تا داستان کوتاه اما وحشتناکی را در این راستا ارائه کنم. اگر بخواهید، یک فرد بزرگسال معمولی را تصور کنید که تصمیم گرفته است چند ساعتی را در تعطیلات برای فیلم جدید صرف کند و فهرست‌ها را مرور می‌کند تا ببیند در مالتی پلکس محلی چه چیزی در حال پخش است. ریوها برای پیتزای دوست داشتنی «شیرین بیان» مطمئناً آن یکی را فریبنده به نظر می‌رساند، برای مثال، مانند ترکیب ویلیام شکسپیر، جوئل کوئن، دنزل واشنگتن و فرانسیس مک دورمند در «تراژدی مکبث». آن‌ها ممکن است کنجکاو باشند که ببینند چگونه «Matrix Resurrections» آن فرنچایز را برای عصری جدید راه‌اندازی می‌کند و اگر سلیقه‌شان کمی به سمت مسابقه‌ای است، «راکت قرمز» ممکن است چیزی باشد. فیلم‌های زیادی وجود دارد که می‌توان از بین آنها انتخاب کرد، اما پس از چند لحظه گمانه‌زنی بیهوده، قهرمان بدبخت ما به واقعیت جهنمی خود برمی‌گردد و در نهایت کلمات وحشتناکی را به زبان می‌آورد که می‌ترسم در این فصل خیلی زیاد گفته شود: «بچه‌ها، خب، بچه‌ها! بیایید برویم «Sing 2» را ببینیم.

فکر می‌کنم باید از قبل اعتراف کنم که چیزی از فیلم اصلی 2016 به خاطر نمی‌آورم، به جز لحظه‌ای که در آن یک خوک کارتونی با صدای ریس ویترسپون به طور خلاصه آهنگ «Shake It Off» تیلور سویفت را می‌خواند. این به این معنی است که یا من واقعاً نسخه اصلی را ندیدم یا دیدم و جدای از آن یک بیت، در این مدت توانستم کاملاً از ذهنم فرار کنم. اگر اولی باشد، هیچ چیزی در این محصول هک و بی‌رحمانه وجود ندارد که به من احساس کند چیزی را از دست داده‌ام. اگر دومی باشد، هم راحت می شوم و هم امیدوار هستم که آن هم به سرعت از خاطرم محو شود.

 

پس از نجات تئاتر محلی خود از طریق یک مسابقه خوانندگی که طیف گسترده‌ای از شخصیت‌ها را گرد هم می‌آورد، هر کدام رویایی دارند و 40 ضربه برتر اخیر به راحتی قابل تشخیص در قلبشان است (خوب، نگاهی گذرا به ویکی‌پدیا انداختم)، امپرساریو بلندپروازانه تئاتر کوالا. باستر مون (متیو مک‌کانهی) اکنون رویای بزرگ‌تری برای خود و گروه نوازنده‌اش دارد: خوک‌های رزیتا (ویترسپون) و گانتر (نیک کرول)، راک‌گر خارپشت آش (اسکارلت جوهانسون)، گوریل خجالتی جانی (تارون اگرتون) و فیل خجالتی. مینا (توری کلی) – و آن رفتن به شهر شبیه به وگاس Red Shore و اجرای نمایشی جدید در مجتمع تفریحی مجلل که توسط سرمایه دار هتل جیمی کریستال (بابی کاناواله) اداره می شود. گرچه تست واقعی یک فیلم بی‌انصافی است، باستر جیمی را متقاعد می‌کند تا یک موزیکال علمی-تخیلی مفصل با عنوان «خارج از این دنیا» را صرفاً بر اساس وعده‌اش برای جذب شیر ستاره راک افسانه‌ای، کلی کالووی (بونو... بله، بونو) برای بیرون بردن هزینه کند. از 15 سال انزوا برای ظاهر شدن.

 

در حالی که باستر، که در واقع کلی را نمی‌شناسد، با اش همراه می‌شود تا او را وادار به امضای قرارداد کند، بقیه مشکلات خود را دارند که باید بر آن‌ها غلبه کنند. رزیتا قرار است در این سریال بازی کند، اما زمانی که از انجام یک شیرین کاری خطرناک بسیار می‌ترسد، پستش را پایین می‌آورد و پورشا (هالسی) جایگزین می‌شود، که نمی‌تواند نقش‌آفرینی کند اما می‌تواند شیرین‌کاری را انجام دهد و شاید مهم‌تر از آن، دختر جیمی است. جانی با یک طراح رقص مسلط وارد یک جنگ اراده‌ها به سبک «ویپلش» می‌شود و از رقص خیابانی «نوشی» (لتیتیا رایت) درس می‌گیرد. در مورد مینا، شخصیت او باید در یک نقطه شخصی را ببوسد، کاری که قبلا هرگز انجام نداده است، و او هیچ جذابیتی برای شریک صحنه خودخواه خود (اریک آندره) احساس نمی کند.

 

در نهایت، شب افتتاحیه برای نمایش فرا می رسد (که «باربارلا» را بدون طرح روشن نشان می دهد) که در آن همه چیز به طور قابل پیش بینی از کنترل خارج می شود، قبل از اوج که در آن Clay پیروزمندانه به صحنه بازمی گردد. این امر باعث می‌شود که تماشاگران در فیلم به شدت تشویق کنند و تماشاگران در تئاتر در مورد دسیسه‌های لازم برای متقاعد کردن بونو به ثبت نام نه تنها برای ظاهر شدن بلکه برای مشارکت آهنگ جدید U2 در موسیقی متن نیز حدس بزنند.

 

در اصل، «Sing 2» چیزی بیشتر از تلاقی یک وسیله نقلیه کوچکتر میکی رونی-جودی گارلند و یکی از آن اعلامیه های Spotify در پایان سال است که مردم به صورت آنلاین پست می کنند تا دیگران بدانند که زیاد به بیلی آیلیش گوش داده اند. در طول 12 ماه گذشته اگرچه داستان‌های فرعی زیادی وجود دارد، داستان کمی باارزش وجود دارد که این شرکت را هدایت می‌کند و گارث جنینگز، نویسنده/کارگردان، نمی‌تواند به این جزئیات اهمیت دهد. طنز چیزی فراتر از تله‌زی پر سروصدا نیست، ضربات خنجر در پاتوس تقریباً توهین‌آمیز ساخته شده‌اند، و با ساختن داستانی که در آن موفقیت هنری با ارائه‌ی پر زرق و برق برابری می‌شود، به طرز عجیبی پیام خود را در مورد قدرت منحصربه‌فرد موسیقی در هر مرحله تضعیف می‌کند.

 

در عوض، جنینگز تنها علاقه مند است که تا آنجایی که ممکن است آهنگ های بیشتری را در میکس بچسباند، بدون اینکه فکر دیگری برای انتخاب آهنگ ها به جز آشنا بودن آنها وجود داشته باشد. برای مثال، افتتاحیه، هیجان هیجان‌انگیز «بیا دیوانه شویم» پرینس را می‌گیرد و آن را به پابلوم کارتونی بی‌معنا تقلیل می‌دهد و این تنها اولین مورد از جنایات متعدد موسیقی است که در اینجا انجام می‌شود. تنها اثری از این دست برداشت هالسی از «می‌توانستم من باشم» است. توسط The Struts. اما از آنجایی که بیرون رفتن شغل روزانه هالسی است، این به خصوص شگفت‌انگیز نیست.

 

از آنجا که حاوی هیچ گونه رابطه جنسی، خشونت، یا کلمات بد نیست و از آنجایی که پر از حیوانات انسان نما است، بسیاری از والدین بدون شک فرزندان خود را با این تئوری که هیچ چیز بدی برای آنها وجود ندارد، به دیدن "Sing 2" می برند. در واقع، من استدلال می کنم که تنبلی محض در نمایش این تمرین بی روح در گسترش حق رای دادن بسیار آسیب رسان است. بهترین فیلم‌های خانوادگی تخیل بینندگان جوان‌تر را تسخیر می‌کنند و به آن‌ها قدرت داستان‌سرایی را به روش‌هایی می‌آموزند که می‌تواند در تمام زندگی‌شان بر آن‌ها تأثیر بگذارد، و احتمالاً آنها را تشویق می‌کند تا داستان‌های خود را نیز بسازند. در مقایسه، "Sing 2" هدف دیگری جز اتلاف چند ساعت ندارد. اگر «Sing 2» چیزی به آن‌ها یاد می‌دهد، این است که برای آینده‌ای در مذاکره برای صدور مجوز موسیقی برای فیلم‌ها برنامه‌ریزی کنند - امیدوارم برای فیلم‌هایی بهتر از این.

کلیفورد سگ بزرگ قرمز

من خیلی خوشحالم که کلیفورد صحبت نمی کند. با تماشای «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» واقعاً شیرین و منفور، نسخه‌ای از نسخه بالقوه این داستان را که احتمالاً در آسانسوری مطرح شده بود، به تصویر کشیدم که در آن کلیفورد ارجاعات فرهنگ پاپ مانند پوچی را در «سیمپسون‌ها» رها می‌کرد. ” این به من یادآوری کرد که رویکرد در اینجا - نیرو بخش و دلگرم کننده - هوشمندانه تر از تلاش برای سوار شدن بر هر روند فعلی فرهنگ پاپ بود، همانطور که فیلم های خانوادگی مدرن اغلب انجام می دهند. در واقع، برداشت والت بکر از کتاب کلاسیک کودکان مرا به یاد نوارهای VHS صدفی دیزنی می‌اندازد که بخشی از زندگی من در دهه 80 بود. مانند آن فیلم‌ها، بیش از حد حساب شده یا بدبینانه به نظر نمی‌رسد، و باعث می‌شود به راحتی از ایرادات آن چشم پوشی شود. خود کلیفورد کمی بداخلاق است و کنترل کردن آن سخت است، بنابراین قابل قبول است که فیلم درباره او برخی از همین مشکلات را داشته باشد، و بیشتر بچه‌ها برای فکر کردن به اینکه چطور می‌توانست بهتر باشد (یا فکر می‌کنند چقدر بدتر می‌شد، مکث نمی‌کردند). اگر مرد بزرگ قرمز صحبت می کرد.

امیلی الیزابت باهوش و همدل (داربی کمپ) خارج از مدرسه خصوصی جدید و معتبرش در نیویورک است. دختر 12 ساله مورد آزار و اذیت دختران پستی قرار می گیرد که او را "کمپ های غذا" می نامند، اما او یک آپارتمان مجلل و تحت کنترل اجاره ای دارد تا با مادر مجردش مگی (سینا گیلری) به او بازگردد. وقتی مامان برای کسب و کار مبهم حقوقی به خارج از شهر می رود، از برادرش کیسی (یک جک وایت هال سرگرم کننده) که در ون او زندگی می کند، می خواهد که مراقب امیلی باشد و از دردسر دور بماند.

 

امیلی و عمو کیسی یک روز در حال پیاده روی هستند که متوجه کارناوال حیواناتی می شوند که توسط آقای بریدول مرموز (جان کلیز) اداره می شود - اشاره ای به نویسنده منبع منبع، نورمن بریدول. جادوگر این اوز امیلی را از میان چادر حیوانات جادویی خود به اتاقی نشان می دهد که در آنجا با کلیفورد به عنوان یک توله سگ کوچک، شایان ستایش و تا حدودی ترسناک شده آشنا می شود. بنا به دلایلی، نسخه توله سگ کلیفورد غیرواقعی تر از نسخه غول پیکر به نظر می رسد. شاید به این دلیل باشد که می دانیم توله سگ ها بیشتر از سگ هایی که به اندازه ساختمان های کوچک هستند باید چه شکلی باشند، اما توله سگ کلیفورد انتخابی عجیب و غریب است، ساخته ای کارتونی که هرگز به نظر نمی رسد که فضایی مشابه امیلی داشته باشد. او به اندازه راجر خرگوشه یک موجود سینمایی باورپذیر است.

 

پس از اینکه کلیفورد با امیلی به خانه می رود، کیسی به او می گوید که روز بعد باید پسر کوچک قرمز را برگرداند و دختر بیچاره را به رختخواب می فرستد تا آرزو کند چیزی تغییر کند. او از خواب بیدار می شود و کلیفوردی را می یابد که کتابداران آن را می شناسند و دوست دارند، یک سگ قرمز غول پیکر، رسا و شاد. کیسی وحشت می کند و مرکز "کلیفورد سگ قرمز بزرگ" همان طور که انتظار می رود از "کلیفورد هیجینک ها" تشکیل شده است. آنها سعی می کنند او را از ابر بدخلق (دیوید آلن گریر) پنهان کنند. او به مدرسه می رسد، جایی که او دختر بدجنس را به آسیب های آینده می لیسد. او حتی جان کسی را نجات می دهد. هیچ‌کدام از این‌ها به‌ویژه خاطره‌انگیز نیستند، اما همچنین به اندازه‌ای که می‌توانستند رنده‌کننده نیستند. حتی در صحنه‌های با لختی غول‌پیکر سگ، لمس سبکی وجود دارد. من به عنوان پدر و مادر سه فرزند، بیشتر از آن چیزی که اکثر غیروالدها می دانند، فیلم های خانوادگی پایان ناپذیری دیده ام، و بکر «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» را ادامه می دهد.

 

تمام این انرژی سگ بزرگ توجه زک تیران (تونی هیل)، رئیس شرور شرکتی به نام لایفگرو را به خود جلب می کند، که می خواهد همه چیز را بزرگ کند. چرا؟ گفتنش سخته اما آزمایشات ناموفق لیفگرو شامل یک بز دو سر و یک گوسفند به خصوص پست است. در دهه 20، شما می توانید انتظار داشته باشید که بسیاری از شرورهای فیلم های خانوادگی، بزرگان فناوری و تجارت باشند. با تشکر، مارک زاکربرگ.

 

امیلی می گوید: «کاش ما بزرگ و قوی بودیم و دنیا نمی توانست به ما آسیب برساند. این خطی است که با کودکانی که دو سال مضطرب‌تر از آنچه والدینشان در هنگام تولد انتظار داشتند، زندگی کرده‌اند، طنین‌انداز می‌شود. و این نشان دهنده قلب بزرگ این فیلم است. بله، برخی از آن‌ها ارزان‌تر به نظر می‌رسند و تعداد کمی از شوخی‌ها برای والدین و بچه‌ها جالب به نظر می‌رسند، اما این فیلم در هر صحنه‌ای بسیار دلپذیر است. «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» داستانی کلاسیک از نحوه واکنش مردم به چیزهایی است که متفاوت هستند، اما روح گرمایی دارد که وقتی مهم باشد از بین می‌رود. امیلی متوجه می شود: "او به کسی صدمه نمی زند - او عاشق است." و دوست داشتن او آسان است.

5 اجرای عالی فیلم کمدی از افراد غیر کمدین

ضرب المثل می گوید: «مردن آسان است. کمدی سخت است.» ادموند کین، هنرپیشه شکسپیر قرن هجدهم حداقل در بستر مرگش چنین می گوید. اما نکته قابل توجه این است که نقل قول او به اندازه ای متعالی است که 188 سال بعد همچنان به کار می رود. و مطمئناً وقتی در مورد عدم احترام عمومی صحبت می‌کنید، کمدی در مقایسه با فیلم «جدی‌تر» در دنیای هنر قرار می‌گیرد.

 

بارها و بارها، هم منتقدان و هم طرفداران معمولی، کمدی را پایین‌تر از درام تلقی می‌کنند، با این تصور عمومی که برای موفقیت، چیزی باید شما را از نظر عاطفی آزار دهد تا مؤثر یا معنادار شود. در بسیاری از مواقع، خنده و شادی به عنوان بی‌اهمیت یا زائد تلقی می‌شوند و فیلم‌هایی که این واکنش را هدف قرار می‌دهند با عبارات تحقیرآمیزی مانند «ارزان» یا «آسان» برچسب‌گذاری می‌شوند. اما فقط از هر بازیگری که ارزشش را دارد بپرسید و آنها به شما خواهند گفت که تلاش و مهارت در خلق شخصیتی که دوست داشتنی و واقعاً خنده دار باشد بسیار دشوار است. به نظر می‌رسد کسانی که نمی‌دانند این فکر رایج را دارند که یک استاد تاسپین باید بتواند فقط یک سوئیچ را در مغزشان بچرخاند و ناگهان جذاب، دوست‌داشتنی، باهوش و شوخ باشد. این به سادگی اینطور نیست.

 

اما فقط به این دلیل که دشوار است، به این معنی نیست که انجام نشده است. موارد متعددی وجود داشته است که بازیگران بر خلاف تیپ کار کرده اند و اجراهای کمدی بزرگی را به نمایش گذاشته اند و درک خود را در این روند تغییر داده اند. چه یک ستاره اکشن ثابت شده باشد که ماهیچه های خود را شل می کند و جنبه نرم خود را نشان می دهد، یک بازیگر شخصیت سنجابی که عمق آنها را آشکار می کند، یا هرکسی با حضور رواقی که به شما یادآوری می کند، بله، آنها نیز می توانند احمق باشند. در اینجا ده اجرای کمدی عالی از غیر کمدین های معتبر وجود دارد.

1. آنتونی هاپکینز - جاده به ولویل (1994)

آنتونی هاپکینز بدون شک یکی از بزرگترین بازیگرانی است که تا به حال زندگی کرده است. با رزومه ای که شامل هفت دهه در صنعت فیلم، بیش از پنجاه جایزه بازیگری و هشتاد و شش نامزدی ترکیبی است، هیچ کس هرگز او را به بی صلاحیتی برای هر نقشی که فکرش را بکنید متهم نمی کند. اما دیدن هاپکینز در نقش دکتر جان هاروی کلوگ در فیلم جاده ای به سوی ولویل در سال 1994 کمی تعجب آور بود. علیرغم اینکه این فیلم بر اساس داستان واقعی یک علاقه مندان به سلامتی زندگی واقعی است، کم و بیش یک کمدی ساده است که به شدت بر تلاش کلوگ برای اداره یک آسایشگاه سالم در میشیگان متمرکز است که به آسایشگاه بتل کریک معروف شد.

 

در حالی که کلوگ به طور مشخص در طول زندگی خود درگیر بسیاری از فعالیت‌های بحث‌برانگیز و تکان‌دهنده بود، از جمله عقیم‌سازی، اخته کردن و اصلاح نژاد اجباری، هاپکینز این نقش را مانند یک همبازی غم‌انگیز فوگهورن لگهورن، با چشمان حشره، تمسخر و پوزخند در صحنه‌هایی با انرژی حیرت‌انگیز و سرگردانی بازی می‌کند. او به وضوح از اینکه می‌تواند تصویر تهدیدآمیز خود را از بین ببرد و در عوض به یک جفت دندان خنده‌دار بزرگ و یک سبیل احمقانه بند می‌زند، احساس می‌کند و واقعاً به نظر می‌رسد که از مزخرفات و جوک‌های گوز که فیلم درباره کلوگ ترسیم می‌کند لذت می‌برد.

2. جف دنیلز – گنگ و احمق (1994)

دانیلز پس از نقش‌های مشترک در درام تاریخی معتبر Gettysburg و اکشن هیجان‌انگیز Speed، گزینه‌ای بعید برای جفت شدن در کنار جیم کری برای Dumb and Dumber محصول 1994 بود. با این حال، دنیلز با تطبیق انرژی بی حد و حصر کری و اجرای عالی و در عین حال افزودن یک معصومیت دوست داشتنی و ساده لوحی خنده دار به شخصیت خود، از پس چالش برآمد و به عنوان همتای کاملی برای کری در داستان کلاسیک حماقت برادران فارلی ثابت شد.

در سال‌های پس از آن، دنیلز به جابه‌جایی بدون زحمت بین نقش‌های کمدی و دراماتیک ادامه داده است. در سال 2013 برای بازی در سریال اتاق خبر HBO و نامزدی گلدن گلوب برای فیلم Squid and the Whale در سال 2005، جایزه امی را از آن خود کرد. اما با وجود افتخارات فراوان، بسیاری او را به خاطر داشتن قابل توجه ترین صحنه اسهال انفجاری در تاریخ سینما برای همیشه به یاد خواهند داشت.

3. کتی بیتس – The Waterboy (1998)

کتی بیتس پس از نقش تعیین کننده حرفه ای خود در فیلم ترسناک Misery در سال 1991 که اسکار بهترین بازیگر زن را برای او به ارمغان آورد، با ایفای نقش در طیف گسترده ای از فیلم ها مانند گوجه فرنگی سرخ شده، Dolores Claiborne، The به یکی از پرکارترین بازیگران هالیوود تبدیل شد. Late Shift و Titanic، متخصص به شدت در مطالعات عمیق لایه لایه شخصیت. بنابراین در سال 1998، زمانی که بیتس برای بازی در نقش مادر آدام سندلر در فیلم کمدی The Waterboy، نقش مادر آدام سندلر را انتخاب کرد، بیش از چند نفر را شگفت زده کرد.

با توجه به ویژگی نسبتاً کلی و تک بعدی «بیش از حد محافظ بودن» در فیلمنامه، بیتس همچنان راهی برای سرگرم شدن با این نقش پیدا کرد، با جذابیت و شخصیت متمایز فرارش که عمق ناملموس زیادی، جاذبه‌ها و قلب بسیار مورد نیاز را به آن اضافه کرد. شخصیتی که اگر بازیگری کمتر نقشش را بازی کند کاملاً فراموش شدنی خواهد بود. بیتس یکی از ستاره‌های کمیاب هالیوود است که می‌تواند به معنای واقعی کلمه همه چیز را به خوبی انجام دهد و در سال‌های پس از آن همچنان نقش‌های فوق‌العاده‌ای، هم کمدی و هم جدی را ارائه می‌کند.

4. مریل استریپ – مرگ او می شود (1992)

بدون شک، مریل استریپ یکی از، اگر نگوییم معتبرترین بازیگر نسل خود است. گردآوری حیرت آور سیصد و شصت و هشت نامزدی جوایز ترکیبی در طول تقریباً 50 سال کار حرفه ای خود. تعظیم کن، تمام تگرگ، ملکه استریپ. او مطمئناً حق انتخاب هر نقشی را که علاقه مند به بازی کردن است به دست آورده است، اما وقتی او در سال 1992 در کنار گلدی هاون در کمدی فانتزی مرگ او می شود، قطعا غیرمنتظره بود. این یک داستان خنده دار در مورد رقبای دوئل است که هر دو در نهایت یک معجون جادویی می نوشند که به آنها نوید جوانی ابدی می دهد اما در عوض آنها را در حال تبدیل شدن به مردگان متحرک می بیند.

 

علیرغم اینکه DBH یک شگفتی فنی یک فیلم است، DBH به شدت به شخصیت پردازی هاون و استریپ تکیه می کند تا دشمنی آنها را به اندازه کافی مهم بداند تا به حالت وحشی و خشونت آمیز تبدیل شود. استریپ هر چیزی را که در اختیار دارد به نقش می‌آورد و یک بازی هوشمندانه و باهوش در مورد ترس عمومی از پیری و خودشیفتگی به طور کلی ارائه می‌کند. خشم و آتش استریپ واقعاً به فروش این ایده کمک می کند و زمان بندی کمدی او کاملاً با هاون مطابقت دارد. همچنین دیدن بازی بزرگترین بازیگر زنده جهان در یک کمدی خشن و بی‌نظیر، تازگی جالبی است.

5. لئوناردو دی کاپریو – گرگ وال استریت (2013)

لئوناردو دی کاپریو که همیشه در فیلم های خوب خوب است، اغلب به عنوان یکی از کم ارزش ترین بازیگران تمام دوران شناخته می شود. در حرفه ای که شامل درام های تاریخی، تریلرهای جنگ سیاسی، تریلرهای روانشناختی نئو نوآر و حماسه های اکشن علمی تخیلی است، دی کاپریو در سال 2013 در گرگ وال استریت یک اجرای کمدی واقعاً الهام گرفته برای اعصار گذشته انجام داد. ثابت می کند که واقعیت بسیار عجیب تر از تخیل است، این داستان واقعی جوردن بلفورت، غول وال استریت است، که دروغ می گفت و راه خود را برای رسیدن به شهرت و ثروت در طول دهه 1990 طراحی می کرد.

این فیلم به شما نشان می‌دهد که زندگی افراطی چقدر می‌تواند سمی باشد و دی کاپریو نقش بلفورت غافل را به خوبی بازی می‌کند که پله‌ای پس از پله از نردبان تجاری و احساسی به پایین می‌افتد. با شخصیت او که واقعاً معتقد است می‌تواند در حالت مستی کاملاً خوب رانندگی کند یا اینکه لودها به او قدرت می‌دهند مانند اسفناج برای پوپای. WOWS در نهایت یک داستان غم انگیز از دستکاری و طمع در گذشته است، اما دی کاپریو در اجرای سعادتمندانه نادان خود واقعا هیستریک است.