Joker

در فیلم‌های رایج امروزی، «تاریک» فقط طعم دیگری است. مانند «نارژی»، این گزینه ای است که بسته به بازاری که می خواهید به آن دسترسی پیدا کنید، از آن استفاده می کنید. و به ویژه هنگامی که به ژانر کتاب های مصور تزریق می شود مفید است.

تاریکی دیگر ربطی به احساس بیگانگی ندارد که فیلمساز می خواهد بیان کند یا پاک کند، همانطور که در مورد فیلمی مانند «راننده تاکسی» اتفاق افتاد. این در مورد کاوش ایده های ناراحت کننده نیست، همانطور که در "پادشاه کمدی" انجام شد. آیا فکر می‌کنید تاد فیلیپس، نویسنده و کارگردان فیلم جوکر، و اغلب به آن فیلم‌ها اشاره می‌کند، ممکن است انتظار داشته باشید که مارتین اسکورسیزی به عنوان تهیه‌کننده اجرایی در اینجا ثبت نام کرده باشد تا از دعوای سرقت ادبی خارج شود (او نه خیلی از این فیلم انصراف داد. با این حال، مدت‌ها پس از امضای قرارداد، واقعاً به نابرابری درآمد، پرستش افراد مشهور و فقدان مدنیت در جامعه معاصر اهمیت می‌دهد؟ من شخصاً او را نمی شناسم اما شرط می بندم که او دست به کار نمی شود. او انبوهی را که در آن فیلم‌های «خماری» ساخته است - که برخی معتقدند در واقع به عدم ادب در فیلم‌های غیره کمک کرده‌اند - دارد و نه تنها می‌تواند تمام آب‌هایی را بخرد که بعد از اکران فیلم بزرگ، از دست دادن همیشگی ما محروم می‌شوند. ، او می تواند پس از برخورد سنگر بزرگتر، مخارج پناهگاه را بپردازد.

به این معنا نیست که اگر «جوکر» را بخرید، شوخی متوجه شماست. (به جز در درازمدت که واقعاً اینطور است.) اگر زندگی می‌کنید و می‌بینید که واکین فینیکس در حال انجام کارهای افراطی است، این فیلم واقعاً نقطه پایان آن است. همانطور که آرتور فلک، دلقک خیابانی که به طور فزاینده ای بی چسبانده می شود و استندآپ ناخواسته کمدی می کند و در گاتهام دهه 1980 به نظر می رسد (اگرچه چه کسی می داند جزئیات در شهرهای خیالی شبیه چه دوره ای هستند)، فینیکس می رقصد، دیوانه وار می خندد، چیزها را در خود جای می دهد. دهانی که نباید به آنجا برود و مرتکب چند جنایت واقعاً زشت و نفرت انگیز با ذوق وحشیانه می شود.

وارنر، و من حدس می‌زنم دی‌سی کامیکس، چیزهای زیادی درباره این واقعیت ساخته‌اند که این به‌عنوان یک فیلم «مستقل» است که هیچ ارتباطی روایی با دیگر عکس‌های دنیای DC ندارد، اما این یعنی اینکه کیک خود را داشته باشید و آن را بخورید. شما هنوز نام پناهگاه دیوانه تان را «آرکهام» می گذارید و دنیای سینمایی DC شما هر بیست دقیقه یک بار بتمن های خود را عوض می کند. شاید منظور آنها این باشد که این اولین و آخرین فیلم DC است که رتبه R را دریافت می کند.

امتیازی که به طور کامل کسب می کند. خشونت در این فیلم به معنای شوکه کردن است و این کار را می کند. بیگانگی فلک در صحنه‌های اولیه، تراویس بیکل را تداعی می‌کند، اما این فیلم آن‌قدر جگر مرغ است که نمی‌تواند نژادپرستی فلک بیکل را نشان دهد، اگرچه او را بیشتر در یک سوم اول نشان می‌دهد که توسط افراد رنگین پوست آزار می‌گیرد. فلک همچنین با یک مجری برنامه گفتگوی شبه کارسون که توسط رابرت دنیرو بازی می‌کند، تثبیت شده است و موقعیت‌های بازیکن «پادشاه کمدی» را برعکس می‌کند. او همچنین از زن سیاهپوست پایین سالن با بازی Zazie Beetz خوشش می‌آید. انتخاب بازیگر صرفاً به این منظور نیست که به فیلم حق بالیدن در منحنی ذات القاعده بدهد، بلکه برای تداعی کردن دایان ابوت در هر دو فیلم «راننده تاکسی» و «کمدی» است. جلب رضایت ظاهراً موفق فلک از این کاراکتر باعث شد که من فکر کنم Beetz باید نماینده خود را اخراج کند، اما یک توضیح در اواخر بازی باعث می شود ... خوب، قابل بخشش نیست، اما انجام خواهد شد.

در حالی که گاتهام شروع به سوزاندن می کند (ناآرامی های مدنی با یک اعتصاب زباله شروع می شود)، فلک، که توسط بیشتر 99٪ شهر به عنوان یک مراقب شناخته شده است، کاملاً نمی داند که از ستاره بودن فرقه زیرزمینی خود چه بکند. (شهر در محاصره آشوبگرانی با آرایش دلقک ها و ماسک های دلقک است؛ زیرا این فیلم به طور ناگهانی در پشت منحنی آگاهی «دلقک ها ترسناک هستند» قرار دارد - این روزها فقط پنی وایز دارای امتیاز ویژه ای است - این سکانس ها شبیه «شورش جوگالوها» یا چیزی به همان اندازه خنده دار.) مادرش (فرانسیس کانروی، زن فقیر) به کارفرمای سابقش، نجیب زاده توماس وین نامه می نویسد، و آرتور یکی از پیام ها را باز می کند و آنها را می خواند و چیز آزاردهنده ای یاد می گیرد.

خط داستانی به خودی خود یک اشتباه کامل نیست. اما به محض اینکه فیلم شروع به برداشتن نماهای «پرتقال ساعتی» کرد (و بله، فیلیپس و شرکت از وارنرز خواستند از لوگوی استودیو Saul Bass برای تیتراژ ابتدایی استفاده کنند، با این حال) می‌دانید که اولویت‌های آن کمتر است. سرگرمی نسبت به ایجاد اهمیت خود. به عنوان یک تفسیر اجتماعی، "جوکر" یک زباله مخرب است. اما علاوه بر لذت‌های عجیب و غریب اجرای فینیکس، برخی از شایستگی‌های اصلی استودیوی فیلمسازی را نیز به نمایش می‌گذارد، به شیوه‌ای که «ستاره‌ای متولد می‌شود» که سال گذشته ارائه شد. (بردلی کوپر تهیه کننده است.) بازیگران مکمل، از جمله گلن فلشلر و برایان تایری هنری، ارزش افزوده ای را برای صحنه های خود به ارمغان می آورند و کل ماجرا شبیه یک فیلم است. دقایق پایانی، که هر بیننده باهوشی را به زمزمه کردن "آیا شما فقط یک پایان لعنتی انتخاب می کنید و به آن پایبند هستید؟" احتمالاً نشانه‌ای از این است که اگر فیلیپس در کل زمان اجرا به طور کامل به دستگاه‌های نامنسجم بدبینانه‌اش سپرده می‌شد، چه نوع آشفتگی در دستانمان داشتیم. خوشبختانه او با کمی کمک دوستانش از پسش بر می آید.

The King

دیر یا زود، تیموتی شالامه با یک نقش اصلی در یک حماسه تاریخی بر تخت نشست. در میان هیجان‌انگیزترین بازیگران نسل خود در 23 سالگی، او بر روی بوم بی‌نقصی می‌نشیند تا با استعداد آغشته به صحنه، جاذبه‌های روح‌انگیز و کاریزما غیرقابل انکار ستاره‌های سینما در فیلم «پادشاه» کارگردان «ملکوت حیوانات» دیوید میکود ازدواج کند. برداشتی هوشمندانه و مدرن از شکسپیر، بر اساس «هنریاد». این یک تصویر گسترده قرون وسطایی است که آزادی‌های پیچیده‌ای را با آثار بارد می‌گیرد، و آشکارا با نگاهی به ارائه تاریخ و درس‌های معاصر آن به شیوه‌ای در دسترس برای گروه سنی جدید. و چه کسی می‌تواند آن جمعیت را بهتر از Chalamet جوان با طرفداران اختصاصی‌تر جذب کند؟ شالامه به عنوان شاهزاده هال سخت‌گیر، بی‌تفاوت و در عین حال صلح‌خواه که با اکراه به عنوان پادشاه هنری پنجم انگلستان در سال 1413 تبدیل می‌شود، چالامه موفق می‌شود چیزی جوان‌تر و بالغ را به همان اندازه که با نگاهی متفکر و کوتاهی موی جدی کامل می‌شود، به دست آورد.

اما قبل از اینکه او گیج شود و توسط قدرت موروثی اش بلعیده شود، و قبل از اینکه نبرد افسانه ای آگینکور از راه برسد، طبیعتاً ابتدا شاهزاده هال را ملاقات می کنیم. هال، با قفل‌های معروف و نیمه‌شکل اسپورتینگ شالامه، در کنار دوست به همان اندازه بی‌تفاوت و مربی مورد اعتمادش، فالستاف (جوئل ادگرتون، همچنین یکی از نویسندگان میشاد)، شوالیه‌ای که اکنون در معاملات کوچک در Eastcheap شرکت دارد، زنانگی می‌کند و مشروب می‌نوشد. هنری چهارم بیرحم و جنگ افروز (بن مندلسون بدخلق و بداخلاقی که به درستی ترساننده است) هنوز در قدرت است، اگرچه به دلیل ناتوانی سلامتی او مشخص نیست تا چه زمانی دیگر. فیلمنامه مشترک Edgerton و Michôd متأسفانه از این مرحله عبور می کند، اگرچه نه قبل از اینکه بتوانیم در یک میدان جنگ عظیم حساب کنیم و یک عکس از نجیب زاده سرکش Hotspur (تام گلین-کارنی) بگیریم، که هال بعداً با او دوئل خواهد کرد. در جاده سلطنتی برای تبدیل شدن به جانشین اجتناب ناپذیر پدرش. این فقط در یک عجله دیوانه‌وار اتفاق می‌افتد - قبل از اینکه بدانیم، هنری چهارم راه همه انسان‌ها را طی می‌کند و پسر زیبایش زیر بار تاجی براق به بلوغ می‌رسد.

«پادشاه» از دل این تردید می گذرد و تصویر روشنی از جوانی به ما می دهد که بین مسئولیت های تازه یافته و باورهای متمایل به صلح طلبی تقسیم شده است. شالامه که این نسخه آرام و متفاوت از هنری پنجم را تفسیر خودش می کند (به جای تقلید ضعیف از اجرای قطعی سر لارنس اولیویه)، شالامه در ابراز احساسات تیز از چشمانش عالی است. هنگامی که او کلماتی برای صرفه جویی دارد، کمک می کند که نویسندگان به طور قابل توجهی (هر چند با احترام) زبان شکسپیر را برای این سمت از قرن بیست و یکم صاف کرده اند. آیا هال به پدرش تبدیل می‌شود که زمانی از او متنفر بود (یک سوال وجودی مرتبط ابدی در مرکز بسیاری از جلسات درمانی امروزی)؟ آیا او می تواند به کسی اعتماد کند؟ و در مورد آن توپ تحقیرآمیز ارسال شده توسط دوفین فرانسه (رابرت پتینسون خنده دار و صحنه پرداز) چه می شود - آیا او واقعاً باید آنطور که به او توصیه می شود توهین کند؟

همچنین نادیده گرفتن تلاش ضعیف نسخه نهایی شخصیت خود (اورسن ولز در «صدای زنگ در نیمه‌شب») ادگرتون در نقش فالستاف بزرگ‌تر، تحریک‌پذیر و در عین حال ظریف، عاقلانه واقعیت وضعیت او را به هال یادآوری می‌کند: پادشاه هیچ دوستی ندارد فقط دشمنان و پیروان.» مثال: هال که با یک سری تصمیم‌های مشکوک به تاج و تخت خود می‌رسد، برای مدتی یکی از متحدان واقعی‌اش فالستاف را رها می‌کند و باعث می‌شود که به شدت دلتنگ هنرپیشه مستعد استرالیایی با ریشه‌های برجسته در شکسپیر و تئاتر شویم.

خوشبختانه، مجموعه ای از استعدادهای چشمگیر در نقش های فرعی کوچک اما حیاتی به کمک فیلم می آیند. (یکی از ویژگی های قابل توجه فیلمنامه این است که هر یک از شخصیت های جانبی بدون توجه به زمان نمایش او واقعاً حساب شده است.) ملکه فیلیپا دانمارک (توماسین مک کنزی) وجود دارد که در یک صحنه کوتاه به برادرش هال در مورد به اصطلاح خود توصیه می کند. انگیزه های پنهان طرفداران همچنین خواهر دوفین کاترین دو والوا (لیلی رز دپ، فوق‌العاده در سکانسی که دیر وارد می‌شود) وجود دارد - با چرخش فمینیستی به رویدادها (و شاید اشاره‌ای به کوچک‌ترین تمثیل ترامپ داشته باشد)، او شجاعانه با ضعف هنری پنجم روبرو می‌شود. مثل یک پسر جوان در زمین بازی عصبانی شوید. و دوباره، پتینسون مغرور وجود دارد، که قرار است با مشاهدات هیستریک در زبان انگلیسی و اندام تناسلی مردانه تبدیل به محبوب‌ترین گیف بعدی اینترنت شود.

El Camino: A Breaking Bad Movie

«برکینگ بد» همیشه نمایشی درباره عواقب بود. بیش از هر درام دیگری، تصمیمات عواقبی داشتند و لوح‌ها بین قسمت‌ها پاک نمی‌شدند. ما از همان روز اول در صحرا در اولین نمایش سریال تا پایان غرق در خون، قوس والتر وایت (برایان کرانستون) و جسی پینکمن (آرون پل) را دنبال کردیم، و به راحتی می‌توانیم خط عواقبی را که ما را از آن برانگیخت دنبال کنیم. شروع تا خط پایان ساختاری که در آن بیننده می‌تواند مطمئن باشد که کنش منجر به واکنش می‌شود، طبیعتاً علاقه بیننده را افزایش می‌دهد، و این بخشی از ترسیم نمایش بود - آنچه اکنون تماشا می‌کنیم چگونه بر اتفاقات بعدی تأثیر می‌گذارد؟ (همچنین به آن کمک کرد تا نمایشی عالی برای حضور در نتفلیکس باشد). این همان زمینه خلاقانه حاصلخیز است که وینس گیلیگان را در نتفلیکس اورجینال خود، «El Camino: A Breaking Bad Movie» به این دنیا بازگرداند - نیاز به دانستن فصل دیگری از داستان جسی پینکمن. نتیجه پروژه ای است که احساس می کند به منبع خود صادق است، پایانی خوش ساخت برای یک شخصیت محبوب که مفهوم پیامدها را به وضوح درک می کند.

اگر از اتفاقی که در ضربه AMC رخ داد گیج هستید، هشدار دهید که "El Camino" دست شما را نمی گیرد. این فیلم به اندازه فیلمی که پس از پایان فصل پنجم تماشا می‌شود، به‌عنوان یک فیلم مستقل طراحی نشده است، اگرچه من دوست دارم که بلافاصله این اتفاق نیفتاد و به سازنده و ستاره‌اش زمان بیشتری برای غنی‌سازی پروژه می‌دهد. چیزی که ممکن است بیشتر شبیه یک پول نقد باشد، اگر در پی فصل آخر برنده جایزه ساخته شود، شش سال بعد خلاقانه تر به نظر می رسد. با این حال، باید به یاد داشته باشید که در پایان فصل پنجم چه اتفاقی افتاد. مهمتر از همه، اینکه والتر جسی را از دست نازی‌های متماد که او را زندانی کرده بودند، نجات داد. ما در مورد آن اسارت در «ال کامینو» بیشتر می آموزیم و فرار از ضربه روحی موضوع اصلی فیلم است.

گیلیگان فوراً به ترتیب زمانی انتخاب می کند. والتر و بیشتر نازی ها از جمله تاد (جسی پلمونز) مرده اند. جسی از صحنه گریخته است، جیغ می‌کشد و تا شب با سرعت زیاد می‌رفت. به طور طبیعی، مقامات در حال فرود آمدن به قتل عام هستند، و آنها چند سوال از آقای پینکمن دارند، که یک هدف دارد: خارج شدن از نیومکزیکو. "El Camino" در واقع با یک فلش بک به یک مکالمه با یک چهره آشنا آغاز می شود که من آن را اسپویل نمی کنم (در "El Camino" تعداد کمی وجود دارد، اگرچه بزرگ ها به اندازه یادداشت های لطف به طرفداران علاقه ندارند. قوس جسی) درباره جسی که می‌خواهد از آلبوکرکی خارج شود و تا آلاسکا فرار کند. به مدت 122 دقیقه، این مسیر اصلی «El Camino» است - رساندن جسی به آلاسکا. او باید از پلیس و چند دشمن جدید فرار کند تا به آنجا برسد، اما «ال کامینو» دقیقاً یک فیلم هیجان‌انگیز نیست (علی‌رغم نمایش فوق‌العاده «نیروز بالا»). این بیشتر شبیه احیای یک شخصیت تلویزیونی کلاسیک از قربانی فریاد سرنوشت است که توسط والتر وایت دستکاری شده تا شخصی که آماده تصمیم گیری خودش است.

«برکینگ بد» همیشه نمایشی عمیقاً سینمایی بود - این فیلم در فیلم فیلمبرداری شد - و بنابراین انتقال به یک فیلم خاص به نظر می رسد. منظور من این است که «ال کامینو» هم سینمایی است و هم شبیه نمایش است، چرا که گیلیگان از نورهای روشن نیومکزیکو و سایه‌های تاریک جهان استفاده می‌کند که جسی باید یک بار دیگر به خوبی به آن فرو رود. در هر صورت، زبان بصری نمایش او اغلب دست کم گرفته می شد، و مطلقاً هیچ یک از اینها در اینجا گم نمی شود. گیلیگان می‌تواند به راحتی مهارت‌های خود را در ترکیب‌بندی به صفحه نمایش بزرگ منتقل کند (و این در کنار اجرای نت‌فلیکس روی تعدادی از آنها اجرا خواهد شد).

از نظر اجرا، «El Camino» وسیله‌ای (با عرض پوزش) برای آرون پل است، بازیگری که واقعاً از جسی تا کنون نقشی را پیدا نکرده است که بتواند مهارت‌هایش را به رخ بکشد. او دوباره در اینجا عالی است و فشار و کشش ضربه و نیاز درون جسی را به تصویر می کشد. از یک طرف، او چیز وحشتناکی را پشت سر گذاشته است - و ما اجمالی از دوران اسارت او را از طریق فلاش بک می بینیم، از جمله یک دوره طولانی با تاد پلمونز که مستقیماً داستان فیلم را نشان می دهد - اما او همچنین می داند که او ندارد. تجملات زمان برای اندوه یا درمان این می تواند زمانی رخ دهد که او به آلاسکا برسد.

طرفداران «برکینگ بد» تشابهات موضوعی بین فیلم جدید و نمایش مورد علاقه خود را ترسیم خواهند کرد. چیزی برای من جالب است که چگونه والتر اساساً در پایان سریال هیچ‌کس را نداشت، اما «ال کامینو» با جسی شروع می‌شود که از شبکه‌ای از افراد برای فرار او دعوت می‌کند، از جمله متحدانی مانند اسکینی پیت (چارلز بیکر)، بادگر مت جونز و حتی جو پیر (لری هانکین). یکی از شخصیت‌های کلیدی «ال کامینو» می‌گوید: «از جایی که من نشسته‌ام، تو شانس خودت را ساختی. همانطور که شریک سابق شما این کار را کرد.» چیزی وجود دارد که می گوید آن دو نسخه از "شانس" هر دو شخصیت را به کجا بردند. همچنین جالب است که "BB" اغلب در مورد "طرح ها" بود، تقریباً به اندازه یک رویه در برخی موارد، و "El Camino" هم در فرار جسی و هم آن فلاش بک کلیدی با تاد را منعکس می کند، که در آن جسی مجبور شد به جامعه شناس کمک کند. که دوست دخترش آندریا را کشت. از نظر من، این فلاش بک کلید موفقیت موضوعی «ال کامینو» و نحوه عملکرد آن در ارتباط با «برکینگ بد» به این دلیل که بسیاری از برنامه‌های جسی را با خبر می‌کند. یک عمل منجر به عمل دیگر می شود. از همان ابتدای نمایش از طریق پایان آن. اکنون ما تنها مانده ایم که بدانیم چه اتفاقی برای اسکایلر افتاده است. شاید در سال 2025 متوجه شویم.

Zombieland: Double Tap

اکثریت قریب به اتفاق دنباله‌ها غیرضروری هستند، اما «Zombieland: Double Tap» احساس خاصی دارد، به خصوص که یک دهه بعد از نسخه اصلی منتشر می‌شود.

اولین "Zombieland" از سال 2009 بسیار سرگرم کننده بود، با تعادل شادی از غر زدن و snark و ماهیتی پرشور و خودارجاعی. این یک فیلم زامبی بود که می‌دانست یک فیلم زامبی است، و به تمام معنا درگیر ژانرهای این ژانر بود. وودی هارلسون، جسی آیزنبرگ، اما استون و ابیگیل برسلین از شیمی و شوخی‌های تند لذت بردند. کل ماجرا برای همه، از جمله کارگردان روبن فلیشر («ونوم») و نویسندگان رت ریس و پل ورنیک (فرانچایز «ددپول») یک پله در مسیر موفقیت آینده بود.

ده سال بعد، همه آنها بازگشته اند (به همراه دیو کالاهام، فیلمنامه نویس)، اما به سختی می توان توجیهی برای بازگشت به این شخصیت های سخت و قلمرو سوخته پیدا کرد. "Zombieland: Double Tap" بیشتر شبیه به هم است، اما بسیار کمتر. بازیگران بزرگتر هستند، قتل عام تر و کمدی حتی متاتر از قبل است. اما در حالی که لحظات فردی و سکانس‌های اکشن ممکن است سرگرم‌کننده باشند، تلاش به‌طور کلی مانند یک بازخوانی کم به نظر می‌رسد. بازخوانی‌ها به بازی‌های در حال اجرا از اولین «Zombieland» به چیزی بیش از خنده‌های پراکنده منجر می‌شود، و شخصیت‌هایی که در مرکز این ماجراجویی جدید قرار دارند به شیوه‌ای معنادار یا قانع‌کننده رشد نکرده‌اند.

تالاهاسی (هارلسون)، کلمبوس (آیزنبرگ)، ویچیتا (استون) و لیتل راک (برسلین) با توجه به اینکه تحت حمله تقریباً دائمی قرار دارند، تا حد امکان راحت در یک خانواده موقتی قرار گرفته‌اند. تالاهاسی شخصیت پدری بداخلاق و از نظر سیاسی نادرست است، کلمبوس و ویچیتا مرغ عشق بازیگوش و لیتل راک خواهر کوچکتر بداخلاق و سرکش است. خانه آنها کاخ سفید است (اکنون با زباله و علفهای هرز احاطه شده است، همانطور که ما در یک جشن گرافیکی خشونت آمیز و آهسته با آهنگ پرهیاهوی "Master of Puppets" متالیکا می بینیم)، که آنها بیشتر آن را به یک جنجال تبدیل کرده اند. خانه ای پر از وسایل ورزشی، چراغ های کریسمس، لوازم فرهنگ پاپ و قوطی های خالی آبجو. (در حالی که خنده‌های فیلم بی‌سابقه است، طراحی تولید مارتین ویست – که اثر الهام‌گرفته‌شده‌اش شامل «زمان بد در ال رویال» است – یک نقطه برجسته ثابت است.)

کلمب یک بار دیگر محیط و زندگی روزمره شخصیت‌ها را با روایت دیوار به دیوار توضیح می‌دهد و اغلب آنچه را که به وضوح می‌توانیم حدس بزنیم یا خودمان ببینیم، برای ما بیان می‌کند. قوانین او برای بقا در متن روی صفحه ظاهر می شود - کاردیو، هرگز به حمام اعتماد نکنید، از چیزهای کوچک زندگی لذت ببرید، و غیره - اما دستگاه به سرعت خسته کننده می شود. پس یادآوری‌های مکرر او که می‌داند ما او و دوستانش را در یک فیلم تماشا می‌کنیم، با جوک‌هایی درباره کنار گذاشتن شیر دود یا تجربه «Zombieland Double Tap» در 4DX انجام دهید.

در نهایت یک شخصیت زن دیگر به شکل مدیسون بلوند زوئی دویچ وارد می‌شود که تمام این مدت با مخفی شدن در یخچال Pinkberry در مرکز خرید زنده مانده است. مدیسون با عرق‌های مخملی صورتی‌اش Juicy Couture و تاپ تانک فون داچ، صدای آوازش که انتهای صحبت‌های دختر دره او را مشخص می‌کند، بیشتر یک ایده شوخی است تا یک انسان واقعی. اما دویچ به‌طور غیرقابل‌مقاومتی دوست‌داشتنی است و در این دنیای سرد و غم‌انگیز چنان بی‌خیال آفتابی می‌تابد که حضور او مهلتی خوشامد می‌دهد.

دیگر بازیگران جدید فرصتی برای مشارکت چندانی ندارند، از جمله روزاریو داوسون متأسفانه به‌عنوان مدیر یک متل با تم الویس در نزدیکی گریسلند. او سرسخت و مستقل است، اما رابطه عاشقانه بین او و شخصیت هارلسون به سختی وجود دارد. به همین ترتیب، هیپی نوازنده گیتار به نام برکلی (آوان جوگیا) که لیتل راک با او معاشقه می کند، چیز کمی وجود دارد. و در حالی که ملاقات تالاهاسی و کلمب با دوپلگانگرهای وهم‌آورشان آلبوکرکی (لوک ویلسون) و فلگستاف (توماس میدلدیچ) ایده‌ای هوشمندانه است، اما بیشتر از آنچه باید طول می‌کشد.

همه این بازیگران معمولاً جذاب در طرحی گیر کرده اند که اپیزودیک است و شتاب چندانی پیدا نمی کند. این در اصل یک سفر جاده ای است که نبردهای بزرگ یکی پس از دیگری در آن حضور دارند و زامبی هایی که تکامل یافته اند و کشتن آنها سخت تر شده است. ارجاعات فرهنگ پاپ و ریف های خودارجاعی چشم انداز را پر می کنند. روابط مورد آزمایش قرار می گیرند. در نهایت، تمام می شود.

در همین راستا، با این حال، مطمئن شوید که در طول تیتراژ پایانی روی صندلی خود بمانید: فلیشر و شرکت در بازبینی عناصر اصلی "Zombieland" حداقل این حس خوب را داشتند که بهترین آنها را بازگردانند.

Maleficent

آنجلینا جولی یکی از آخرین ستاره‌های سینما است، اگرچه در سال‌های اخیر، هالیوود عمدتاً قادر به مد کردن پروژه‌هایی نیست که دلیل آن را نشان دهد. کار او به عنوان Maleficent، ملکه بد از "زیبای خفته" دیزنی، یادآور این است که او چقدر می تواند انرژی بخش و سرگرم کننده باشد.

جولی برای اولین بار این نقش را در سال 2014 در "Maleficent" بازی کرد، یک درام فانتزی لایو اکشن (اما کاملاً CGI'd) که داستان را از دیدگاه شخصیت بازسازی کرد و در نهایت او را بیشتر به عنوان یک ضدقهرمان بی ثبات در نظر گرفت که نارضایتی ها را به نمایش می گذارد. زمین از یک شرور مستقیم که وجود داشت تا کارهای بدی انجام دهد و مغلوب شود. گونه‌های مصنوعی تیغ‌دار، شاخ‌های ظریف و بال‌های مخملی او به‌نظر می‌رسد که به‌طور ارگانیک از انواع نقش‌هایی که جولی بازی می‌کرد، سرچشمه می‌گیرد، قبل از اینکه چرخش تند به چپ را به نقش‌های خنثی‌تر یا مقدس‌تر در فیلم‌های میانی انجام دهد - به‌ویژه شخصیت عنوان در HBO. جیا» و شورشی شبیه جک نیکلسون که او در درام بیمارستان روانی «دختر، منقطع» بازی کرد (در این فرآیند برنده جایزه اسکار شد). صدای Maleficent او ستاره های قدیمی سینما (به ویژه جوآن کرافورد) را کانالیزه می کند و او هرگز لذت بخش تر از زمانی نیست که شخصیت سعی می کند جادوگری خود را پنهان نگه دارد و شکست می خورد.

دنباله‌ی «مالفیسنت: معشوقه شیطان» مکملی عالی برای فیلم اول به نظر می‌رسد، زیرا حول یک درگیری بین جولی و یکی دیگر از ستاره‌های بزرگ دهه‌های ۸۰ و ۹۰، میشل فایفر، ساخته شده است. اما با تنظیم این درگیری بالقوه آبدار، و با تفصیل سناریویی که آن را در جلو و مرکز قرار می دهد و در عین حال روابط مالیفیسنت با دخترخوانده انسانی اش آرورا (ال فانینگ) را عمیق تر می کند، فیلم بارها و بارها از مسیر خود خارج نمی شود. نتیجه یک ناامیدی است که بیشتر از یک فیلم بد واقعی است. نسخه اصلی، علی‌رغم نقص‌هایش، لحظاتی از قدرت اولیه و درک عمیقی از آنچه مردم را به حرکت در می‌آورد، داشت، ویژگی‌هایی که عمدتاً در اینجا فاقد آن هستند.

فایفر نقش ملکه اینگریث، مادر شاهزاده فیلیپ (هاریس دیکنسون) را ایفا می کند، یک انسان سلطنتی از یک پادشاهی مجاور که می خواهد با آرورا ازدواج کند. شفق قطبی و فیلیپ اتحاد قریب الوقوع خود را به عنوان "پلی" می بینند که به پادشاهی بشر و موجودات جادویی می پیوندد که در اسکله ها تحت حمایت شفق قطبی و Maleficent زندگی می کنند در اینجا کمی "Shrek"-y لمس می کند.

متأسفانه برای هر دوی آنها، و برای هر کس دیگری، اینگریث یک نفرت پراکن نسل کشی است - واقعاً یک متعصب تشنه به خون. خصومت بین دو طرف با ارجاعات مبهم به رژیم های نژادپرست و نسل کشی در طول تاریخ و همچنین بحران مرزی کنونی در ایالات متحده همراه است، اینگریث از زمانی که همسرش، شاه جان (رابرت لیندزی) از او می خواهد که او را متوقف کند، عصبانی می شود. بی وقفه پرخاشگر باشد و بهترین رفتار او را در طول یک شام نامزدی در قلعه آنها نشان دهد.

صحنه طولانی که در ادامه می آید نقطه اوج همه بازیگران است، با خصومت ها حتی زمانی که همه درگیر در تلاش برای برقراری صلح هستند. همه انتخاب‌های اینگریت برای شعله‌ور کردن Maleficent محاسبه شده‌اند، از سرو کردن بال‌دار (که به یک موجود بالدار نیاز دارد تا دیگری را بخورد) تا تجهیز میز با ظروف آهنی (طبق اسطوره‌هایی که در اینجا ایجاد شده است، پری‌ها به آهن آلرژی دارند). اما به نظر نمی رسد که فیلمنامه مایل یا قادر به تشدید تنش تدریجی باشد، به طوری که ما بتوانیم از روانشناسی شخصیت ها و بازی های عمدتا تند بازیگران لذت ببریم و احساس کنیم که این دنباله دیزنی در تلاش است به چیزی عمیق و واقعی دست پیدا کند و نه صرفا. از افرادی که فیلم اول را دوست داشتند پول بگیرید.

شام تبدیل به یک فاجعه فوری می شود که به حالت جنگ آشکار منجر می شود. Maleficent دوباره با جن‌هایی که در سرتاسر جهان آشکارا زندگی می‌کردند، تماس برقرار می‌کند تا اینکه نفرت و خشونت انسانی آنها را به معنای واقعی کلمه به زیر زمین کشاند، جایی که در یک سری از غارها و تونل‌ها زندگی می‌کنند. صحنه‌های بین مالیفیسنت و موجودات بالدار گمشده‌اش، صمیمانه توسط فیلمساز یواخیم رونینگ، که کارگردانی مشترک «دزدان دریایی کارائیب: مردگان قصه نمی‌گویند»، به ویژه ورود طولانی‌مدت مالیفیسنت به پادشاهی از طریق مجموعه‌ای از تونل‌های مارپیچ، به صحنه می‌رود. اما وقتی همه آنها دور هم جمع می شوند و در مورد نارضایتی ها و برنامه ها بحث می کنند، فیلم شبیه یکی از آن تخیل های کابلی یا جریانی با بودجه کلان است که پول بیشتری نسبت به تخیل دارد. حداقل چیوتل اجیوفور و اد اسکرین به ترتیب به عنوان یک شخصیت معقول و محتاط و یک سر شورشگر تأثیر قوی دارند.

صحنه برای درگیری ارتش ها با موجودات بالدار در نظر گرفته شده است که سعی می کنند بفهمند چگونه می توانند به محیطی نفوذ کنند که توسط کمان های ضربدری بزرگ پر از پیچ و مهره های آهنی محافظت می شود. جنگ نهایی بیش از هر چیز در انیمیشن سنتی دیزنی شبیه یک جشنواره مارول CGI یا یک اپیزود نبرد از «بازی تاج و تخت» است، و پیشرو زمان زیادی را صرف دسیسه های دادگاه می کند (از جمله این سوال که آیا یک شخصیت اصلی مسموم شد، و توسط چه کسی) که می توانست مفیدتر برای ادامه توسعه این شخصیت ها هزینه شود.

Dune

در آن روزگار، دو رمان علمی تخیلی بزرگ ضد فرهنگ، بخش آزادیخواهانه «غریبه در سرزمین غریب» نوشته رابرت هاینلاین بودند که کلمه «گروک» را برای سالیان متمادی تبدیل به یک چیز کرد (دیگر نه چندان، حتی به سختی حتی در آن ظاهر می‌شود. جدول کلمات متقاطع امروز) و تلماسه 1965 فرانک هربرت، یک تمثیل ژئوپلیتیکی آینده نگر که ضد شرکت، طرفدار رادیکالیسم بوم گردی و اسلام دوست بود. اینکه چرا تولیدکنندگان بزرگ و شرکت‌های بزرگ برای چندین دهه دنبال اقتباس سینمایی ایده‌آل از این قطعه مالکیت معنوی بوده‌اند، سؤالی فراتر از حوصله این بررسی است، اما سؤال جالبی است.

به عنوان یک نوجوان پرمدعا در دهه 1970، من زیاد علمی تخیلی، حتی علمی تخیلی ضدفرهنگی نمی خواندم، بنابراین Dune دلم برایم تنگ شده بود. وقتی فیلم رمان دیوید لینچ در سال 1984 با حمایت مگا تهیه کننده آن زمان دینو دی لورنتیس منتشر شد، من هم آن را نخواندم. به‌عنوان یک علاقه‌مند سینمای بیست و چند ساله پرمدعا، که هنوز درجه‌بندی حرفه‌ای نداشتم، تنها چیزی که برایم اهمیت داشت این بود که یک عکس لینچ بود. اما به دلایلی - کوشش لازم یا کنجکاوی در مورد اینکه اگر در آن روزگار به جای ناباکوف و ژنه با هربرت و هاینلین می‌رفتم، زندگی من چگونه متفاوت می‌شد - اخیراً کتاب هربرت را خواندم. آره، نثر گیج‌کننده‌تر است و دیالوگ‌ها اغلب به هم ریخته‌تر هستند، اما من خیلی از آن‌ها را دوست داشتم، به‌ویژه نحوه‌ای که تفسیر اجتماعی‌اش را با صحنه‌های اکشن کافی و تعلیق بر صخره‌ها برای پرکردن یک سریال قدیمی به تصویر می‌کشید.

اقتباس سینمایی جدید کتاب، به کارگردانی دنیس ویلنوو بر اساس فیلمنامه ای که او با اریک راث و جان اسپایتس نوشته است، آن صحنه ها را به طرز باشکوهی تجسم می کند. همانطور که بسیاری از شما می دانید، "تلماسه" در آینده ای بسیار دور اتفاق می افتد، که در آن بشریت در بسیاری از جنبه های علمی تکامل یافته و در بسیاری از جنبه های معنوی جهش یافته است. هرجا که زمین بود، مردم در این سناریو روی آن نیستند، و خانواده امپراتوری آتریدس، در یک بازی قدرتی که برای مدتی کاملاً با آن آشنا نیستیم، وظیفه دارند بر سیاره بیابانی آراکیس حکومت کنند. که چیزی به نام «ادویه» به دست می‌دهد – که نفت خام برای شما تمثیل‌گرایان محیط‌زیست در مخاطبان است – و خطرات چندگانه‌ای را برای افراد خارج از جهان (که غربی‌ها برای شما تمثیل‌های ژئوپلیتیک در مخاطبان هستند) به همراه دارد.

اینکه بگویم من فیلم‌های قبلی ویلنوو را تحسین نکرده‌ام، چیزی کم‌گفته است. اما نمی توانم انکار کنم که او فیلمی بیش از رضایت بخش از کتاب ساخته است. یا باید بگویم دو سوم کتاب. (سازنده فیلم می‌گوید این نصف است، اما من معتقدم که تخمین من درست است.) عنوان آغازین آن را "Dune Part 1" می‌نامد و در حالی که این فیلم دو ساعت و نیم تجربه‌ای حماسی خوب ارائه می‌کند، اما نمی‌توان گفت که چنین چیزی وجود دارد. بیشتر به داستان دیدگاه خود هربرت تا حدی با قرابت های داستان سرایی خود ویلنوو مطابقت دارد که ظاهراً او مجبور نبود ایده های خود را به این اثر پیوند بزند. و در حالی که ویلنوو یکی از کم طنزترین فیلمسازان زنده بوده و احتمالاً باقی می ماند، این رمان نیز بشکه ای از خنده نبود، و این که ویلنوو به نت های کم رنگ فیلمنامه، که من گمان می کنم از راث آمده است، احترام گذاشت، بسیار خوب است.

در سرتاسر این فیلم، فیلمساز با همکاری تکنسین‌های شگفت‌انگیز از جمله فیلمبردار گریگ فریزر، تدوین جو واکر و طراح تولید پاتریس ورمت، موفق می‌شود در میان سکانس‌های هیجان‌آفرین بی‌هیجانی مانند آزمون گوم جبار، ادویه، خط باریکی را بین عظمت و شکوه طی کند. نجات گله‌دار، میخ‌گزنده thopter-in-a-storm، و برخوردها و حملات مختلف کرم‌های شنی. اگر شما یک فرد «تلماسه» نیستید، این فهرست‌ها به نظر بیهوده می‌آیند، و نظرات دیگری را خواهید خواند که از سختی پیگیری این موضوع شکایت دارند. اینطور نیست، اگر دقت کنید، و فیلمنامه بدون اینکه شبیه EXPOSITION به نظر برسد، کار خود را به خوبی انجام می دهد. بیشتر اوقات، به هر حال. اما، به همین ترتیب، اگر به هر حال اهل فیلم های علمی تخیلی نیستید، ممکن است دلیلی برای علاقه شما به «تلماسه» وجود نداشته باشد. تأثیر این رمان بسیار زیاد است، به ویژه در مورد جورج لوکاس. سیاره صحرا، مردم. عارفان برتر در جهان "دون" این چیز کوچکی را دارند که "صدا" می نامند که در نهایت به "ترفندهای ذهن جدی" تبدیل شد. و غیره.

بازیگران عظیم ویلنوو شخصیت‌های هربرت را به خوبی تجسم می‌دهند، که عموماً بیشتر از افراد کهن الگو هستند. تیموتی شالامه در تصویر اولیه‌اش از پل آتریدس، به شدت به بی‌حرمتی تکیه می‌کند، و وقتی شخصیتش به قدرتش پی می‌برد و می‌فهمد چگونه سرنوشتش را دنبال کند، آن را به شدت تکان می‌دهد. اسکار آیزاک در نقش دوک پدر پل نجیب است. ربکا فرگوسن در نقش جسیکا، مادر پل، مرموز و خشن است. Zendaya یک apt است، یک بهتر از apt، Chani. در انحرافی از رمان هربرت، بوم‌شناس کینز تغییر جنسیت داده و شارون دانکن بروستر با نیرویی ترسناک بازی می‌کند. و غیره.

کمی قبل، ویلنوو با شکایت از قرارداد وارنر مدیا که قرار است «دون» را همزمان با نمایش در سینماها پخش کند، گفت که این فیلم «به عنوان ادای احترام به تجربه نمایش بزرگ» ساخته شده است. درزمان، این به نظر من دلیل بسیار احمقانه ای برای ساخت یک فیلم بود. با دیدن "Dune"، منظور او را بهتر می فهمم و به نوعی تایید می کنم. این فیلم مملو از کنایه های سینمایی است، عمدتاً به تصاویری که در سنت تماشای سینمایی عالی هستند. البته "لارنس عربستان" وجود دارد، زیرا کویر. اما «اکنون آخرالزمان» نیز در صحنه ای وجود دارد که بارون هارکونن طاس به عنوان تخم مرغ استلان اسکارسگارد را معرفی می کند. "2001: یک ادیسه فضایی" وجود دارد. حتی موارد پرت قابل بحث اما کلاسیک غیرقابل انکار وجود دارد، مانند نسخه 1957 هیچکاک از "مردی که خیلی زیاد می دانست" و آنتونیونی "کویر سرخ". موسیقی هانس زیمر let’s-test-the-subwoofers را به یاد کریستوفر نولان می‌اندازد. (موسیقی او همچنین به موسیقی "لارنس" موریس ژار و "اتمسفرها" گیورگی لیگتی از "2001" اشاره می کند.) اما پژواک های بصری نولان و ریدلی اسکات نیز وجود دارد.

اینها با توجه به خلق و خوی فوری یا تمایل عمومی برخی از سینماگران خاص را قلقلک یا عصبانی می کند. من فکر کردم آنها در حال انحراف هستند. و از خلاصه اصلی فیلم کم نکردند. من همیشه عاشق «تلماسه» لینچ خواهم بود، یک اثر رویایی به شدت به خطر افتاده که (با توجه به تمایل خود لینچ جای تعجب نیست) برای پیام‌رسانی هربرت کاربرد چندانی نداشت. اما فیلم ویلنوو «تلماسه» است.

rons gone wrong

"ران اشتباه رفته است" متهم به تاکتیک‌های تهاجمی و موذیانه فناوری بزرگ و روش‌هایی است که با هر کلیک و مشاهده کمی بیشتر از حریم خصوصی خود صرف نظر می‌کنیم. این ماهیت سطحی رسانه‌های اجتماعی و چگونگی آن را روشن می‌کند. قلدری و ناامنی را تشدید می کند، به ویژه در میان جوانانی که به عنوان راه نجات برای آنها عمل می کند.

 

«ران اشتباه رفت» همچنین تجلیل از قدرت مثبت فناوری، توانایی آن در ارتباط دادن ما با دیگرانی که علایق مشترک دارند و آموزش و انتقال ما با لمس چند کلید است. و اساساً، این یک انیمیشن ماجراجویی پر جنب و جوش و گاهی خنده دار و یک داستان شیرین دوستی است.

 

این فیلمی است که می خواهد کیک خود را بخورد و آن را هم بخورد - با یک طرف کلوچه.

 

کارگردانان سارا اسمیت و ژان فیلیپ واین و کارگردان مشترک اوکتاویو ای رودریگز، که بر اساس فیلمنامه ای از اسمیت و پیتر بینهام کار می کنند، چیزی به ما نمی گویند که قبلاً نشنیده ایم و قبلاً نمی دانیم. دستگاه های الکترونیکی بد هستند. ما به بهای تعامل واقعی انسانی به آنها معتاد شده ایم. و پلتفرم‌هایی که برای متحد کردن ما طراحی شده‌اند، در واقع ما را از هم دورتر کرده‌اند. علاوه بر این، «ران اشتباه کرده است» از بی‌شمار فیلم‌های دیگر در روایت داستان یک پسر تنها و دوست دروید دوست‌داشتنی اما ناقصش، از «ET: The Extra-Terrestrial» و «Big Hero 6» تا «Her» و حتی آن را وام گرفته است. کمدی فراموش شده دهه 80 "رویاهای برقی".

 

اما اگر طراحی شخصیت در B-Bot، "بهترین دوست شما از جعبه"، با صورت خندان و سادگی لبه نرمش غیرقابل مقاومت نباشد، لعنت کنید. همانطور که توسط زک گالیفیاناکیس بیان می‌شود، او علی‌رغم لفظ لفظی بی‌رحمانه‌اش و چرخش‌های ناخوشایند عباراتش، آنقدر سرسخت و خوش‌نیت است، که نمی‌توانید او را دوست نداشته باشید. و با این حال، اگر متوقف شوید و در مورد آن فکر کنید، پیام های مختلط نمایش داده شده در اینجا مشکل ساز و اجتناب ناپذیر است.

 

جک دیلن گریزر ("It"، "Shazam!") صدای بارنی، یک دانش آموز راهنمایی نامناسب را ارائه می دهد که از انزوای تعطیلات می ترسد. وقتی که سازنده فناوری‌های بزرگ شبیه به اپل Bubble با یک دستگاه جدید براق عرضه می‌شود که شما را هر کجا که می‌روید دنبال می‌کند، همه چیزهایی را که دوست دارید می‌داند، و شما را از طریق برنامه‌هایتان با دیگران مرتبط می‌کند، هر بچه مدرسه‌ای به جز او یک دستگاه دریافت می‌کند. حتی می‌توانید پوست‌های رنگارنگ آن‌ها را، از خرگوش‌های خرگوش گرفته تا کشتی‌گیران مکزیکی، با اشاره به بازی‌های تعاملی مانند Roblox تغییر دهید. به عنوان یک هدیه تولد با تأخیر، پدر بیوه او (اد هلمز) و مادربزرگ بلغاری پیرمرد (اولیویا کولمن، در حال انجام کارهای صوتی غیرقابل تشخیص) راهی برای گرفتن هدیه برای او ابداع می کنند - مشکل اینجاست که از پشت یک کامیون افتاد، بنابراین کمی ناقص است.

 

با این حال، رون مینیمالیست (همانطور که بارنی او را نام می برد) مشتاق است راضی کند، و سکانس هایی که در آن او و بارنی تلاش می کنند با وجود نقص فنی اش به هم بپیوندند، قوی ترین فیلم هستند. یکی از بخش‌های جذاب، رون را پیدا می‌کند که در دنیا می‌چرخد تا عکس‌های خود را با غریبه‌ها به اشتراک بگذارد و درخواست‌های دوستی را که با کاغذ ساختمانی و مداد رنگی ساخته شده است، ارسال کند. سرعت در اینجا واقعاً هیجان انگیز است و بازی کلمات به طور مداوم هوشمندانه است. اما هنگامی که رون در لحظه ای که ویروسی می شود در زمین بازی غوغا می کند، مخترع ایده آلیست و هودی پوش B-Bot (جاستیس اسمیت) و مدیر عامل بی روح و وسواس سود Bubble (راب دیلینی) تلاش می کنند تا با کمترین آسیب جلوی آن را بگیرند. هر چند به دلایل مختلف نیات متضاد آنها با تلاش های فیلم برای اجرای همزمان در دو سطح متناقض موازی است: آنها به سادگی نمی توانند با هم کار کنند.

بینندگان جوان احتمالاً خودشان را در این شخصیت‌ها می‌بینند، چه افرادی تنها مانند بارنی باشند یا دختران محبوب غمگین پنهانی مانند ساوانا (کایلی کانترال) که دائماً به حیوانات رسانه‌های اجتماعی غذا می‌دهند تا عزت نفس خود را تقویت کنند. فیلم بهتری هم وجود دارد که به این موضوع می پردازد: «کلاس هشتم» بو برنهام. اما برای نوجوانان و کودکان کمی کوچکتر، این مدل کمتر پیچیده باید به خوبی کار کند.

Finch

این یک سرزمین بایر پسا آخرالزمانی است، اما تام هنکس نقش شخصیتی به نام فینچ واینبرگ را بازی می کند که «American Pie» را می خواند و به Perry Como گوش می دهد. همچنین، او یک سگ شایان ستایش و یک ربات دوست داشتنی دارد. همه این‌ها باعث می‌شود «فینچ» به یک سرزمین بایر پساآخرالزمانی آرامش‌بخش و دوست‌داشتنی تبدیل شود، که بیشتر شبیه یک «پینوکیو» به‌روز شده است تا کاوشی سخت در مورد آنچه برای کنار آمدن با بدترین شرایط ممکن لازم است. "فینچ" بیشتر یک افسانه است، در مورد مردی که تعاملات و تجربیاتش با رباتی که ساخته است ممکن است او را به نسخه ای مکانیکی و هوش مصنوعی از یک پسر واقعی تبدیل کند. هنکس همانطور که در فیلم Cast Away نشان داد، می تواند مکالمات با اشیاء بی جان را زنده، جذاب و حتی احساسی کند. اما والیبال ویلسون آن فیلم عاقلانه ساکت ماند. "فینچ" روباتی به ما می دهد که نه تنها صحبت می کند، بلکه یاد می گیرد و رشد می کند.

شعله نور خورشید لایه اوزون و بیشتر حیات انسانی، حیوانی و گیاهی روی زمین را با تشعشعات ویرانگر از بین برده است. اکنون، حتی چند ثانیه زیر نور خورشید، پوست در معرض نور را می سوزاند. فینچ که زمانی مهندس و اهل کامپیوتر بود، ذاتاً یک تنها و یک قلع و قمع است. ساختن گیزموها و جست‌وجوی غذا در کت و شلوار با تکنولوژی پیشرفته، او را مشغول نگه داشته و به او کمک کرده است تا 15 سال پس از پایان تقریباً همه چیز، زنده بماند. سگ گودیر و ربات کوچولوی بامزه ای به نام دیویی (مانند ربات «دویدن بی صدا») تنها همراهان او هستند. اما با شروع فیلم، فینچ باید تغییراتی ایجاد کند. یکی از آنها مربوط به طوفانی است که به سرعت نزدیک می شود که آنقدر ویرانگر است که دیگر نمی توانند در خانه/آزمایشگاه او در سنت لوئیس بمانند. درگیری دیگر زمانی آشکارتر می شود که می بینیم فینچ خون سرفه می کند. و بنابراین، او یک ربات بزرگتر می سازد و کل کتابخانه خود را اسکن می کند تا آن را به عنوان حافظه آپلود کند. اما طوفان خیلی سریع نزدیک تر می شود. زمانی که برنامه رایانه‌ای که فینچ برای برنامه‌ریزی از آن استفاده می‌کند، با یک پیام کاملاً آشنا روی صفحه پاسخ می‌دهد: «لطفاً با پشتیبانی فنی برای کمک تماس بگیرید.»

 

از آنجایی که آنها باید عجله کنند، تنها 72 درصد از داده‌ها در ربات آپلود می‌شود و تنها برای چند درس سریع در مورد مسائل حیاتی مانند راه رفتن بدون افتادن زمان وجود دارد. اما فینچ نمی‌تواند در برابر تحقیق درباره کارهایی که خلقت او می‌تواند انجام دهد مقاومت کند. او می‌گوید: «یک چیز جالب به من بگو،» و سپس، وقتی ربات (با صدای کالب لندری جونز) با واقعیتی در مورد زرافه‌ها پاسخ می‌دهد، می‌گوید: «یک چیز جالب در مورد خودت بگو.»

 

مانند هر مهندس خوب، فینچ ربات را با دستورات معروف آیزاک آسیموف برنامه ریزی کرده است، اما او دستور دیگری را جایگزین می کند. فینچ به جای اولویت آسیموف در زندگی و رفاه انسان، به ربات می گوید که اولویت اول او مراقبت از سگ است. با فرا رسیدن طوفان، آنها با یک Fleetwood RV در سال 1984 که سوخت آن توسط پنل های خورشیدی روی پشت بام کار می کرد، ترک می کنند. فینچ می خواهد به سانفرانسیسکو برود و پل گلدن گیت را ببیند. او هرگز آن را ندیده است، اما از نوجوانی یک کارت پستال با عکس آن داشت. او نمی‌داند که آنجا امن است یا خیر، اما آنها «به سمت غرب بر فراز کوه‌ها می‌روند و به دنبال مکان‌هایی می‌گردند که غارت و غارت نشده‌اند».

 

و بنابراین، مانند همه فیلم‌های سفر جاده‌ای، مقصدی وجود دارد (۱۸۱۱ مایل دورتر، ربات خاطرنشان می‌کند) با فرصت‌های زیادی برای درگیری با نیروهای خارجی و با یکدیگر. در این مسیر خطراتی نیز وجود دارد. فینچ از خلقت خود ناامید می شود و از ناتوانی اش در برنامه ریزی او برای همه چیزهایی که نیاز دارد، ناامید می شود.

 

این ربات ممکن است تنها ۷۲ درصد از داده های آپلود شده را داشته باشد، اما به وضوح دارای هوش مصنوعی یادگیری ماشینی بسیار قدرتمندی است. Caleb Landry Jones به طرز چشمگیری صدا و حرکات دقیق کالیبره شده ربات را در حالی که در طول مسیر "انسان تر" می شود را نشان می دهد. (با توجه به نام و صدای مردانه، من قصد دارم از آن به عنوان "او" یاد کنم.) وضعیت او صاف می شود، او توانایی درک اصطلاحات و استعاره ها را توسعه می دهد و گفتارش واضح تر و گویاتر می شود. او همچنین با پرسیدن نام، احساس شخصیتی بیشتر خود را نشان می‌دهد، اگرچه با چند نام اولی که پیشنهاد می‌کند نیز درک محدودی از خود نشان می‌دهد.

 

هنکس مانند همیشه به طرز شگفت انگیزی قابل تماشا است و بدون زحمت صفحه نمایش را تنها با کوتاه ترین حضور سایر بازیگران انسانی نگه می دارد. فیلمبرداری جو ویلمز خیره‌کننده و مرثیه‌آمیز است، زیبایی را در مناظر ویران می‌یابد و یک لحظه کوتاه استراحت را تقریباً معجزه‌آسا جلوه می‌دهد. اما فیلمنامه در آن سطح نیست - قابل پیش بینی، ناسازگار و اغلب سنگین است. هنکس بیشترین تلاش خود را با افشاگری ها و رویارویی های فینچ انجام می دهد، اما این نوشته او را ناامید می کند.

آواز بخوان 2

داستان‌های ترسناک با مضمون کریسمس همیشه محبوب هستند، بنابراین به من اجازه دهید تا داستان کوتاه اما وحشتناکی را در این راستا ارائه کنم. اگر بخواهید، یک فرد بزرگسال معمولی را تصور کنید که تصمیم گرفته است چند ساعتی را در تعطیلات برای فیلم جدید صرف کند و فهرست‌ها را مرور می‌کند تا ببیند در مالتی پلکس محلی چه چیزی در حال پخش است. ریوها برای پیتزای دوست داشتنی «شیرین بیان» مطمئناً آن یکی را فریبنده به نظر می‌رساند، برای مثال، مانند ترکیب ویلیام شکسپیر، جوئل کوئن، دنزل واشنگتن و فرانسیس مک دورمند در «تراژدی مکبث». آن‌ها ممکن است کنجکاو باشند که ببینند چگونه «Matrix Resurrections» آن فرنچایز را برای عصری جدید راه‌اندازی می‌کند و اگر سلیقه‌شان کمی به سمت مسابقه‌ای است، «راکت قرمز» ممکن است چیزی باشد. فیلم‌های زیادی وجود دارد که می‌توان از بین آنها انتخاب کرد، اما پس از چند لحظه گمانه‌زنی بیهوده، قهرمان بدبخت ما به واقعیت جهنمی خود برمی‌گردد و در نهایت کلمات وحشتناکی را به زبان می‌آورد که می‌ترسم در این فصل خیلی زیاد گفته شود: «بچه‌ها، خب، بچه‌ها! بیایید برویم «Sing 2» را ببینیم.

فکر می‌کنم باید از قبل اعتراف کنم که چیزی از فیلم اصلی 2016 به خاطر نمی‌آورم، به جز لحظه‌ای که در آن یک خوک کارتونی با صدای ریس ویترسپون به طور خلاصه آهنگ «Shake It Off» تیلور سویفت را می‌خواند. این به این معنی است که یا من واقعاً نسخه اصلی را ندیدم یا دیدم و جدای از آن یک بیت، در این مدت توانستم کاملاً از ذهنم فرار کنم. اگر اولی باشد، هیچ چیزی در این محصول هک و بی‌رحمانه وجود ندارد که به من احساس کند چیزی را از دست داده‌ام. اگر دومی باشد، هم راحت می شوم و هم امیدوار هستم که آن هم به سرعت از خاطرم محو شود.

 

پس از نجات تئاتر محلی خود از طریق یک مسابقه خوانندگی که طیف گسترده‌ای از شخصیت‌ها را گرد هم می‌آورد، هر کدام رویایی دارند و 40 ضربه برتر اخیر به راحتی قابل تشخیص در قلبشان است (خوب، نگاهی گذرا به ویکی‌پدیا انداختم)، امپرساریو بلندپروازانه تئاتر کوالا. باستر مون (متیو مک‌کانهی) اکنون رویای بزرگ‌تری برای خود و گروه نوازنده‌اش دارد: خوک‌های رزیتا (ویترسپون) و گانتر (نیک کرول)، راک‌گر خارپشت آش (اسکارلت جوهانسون)، گوریل خجالتی جانی (تارون اگرتون) و فیل خجالتی. مینا (توری کلی) – و آن رفتن به شهر شبیه به وگاس Red Shore و اجرای نمایشی جدید در مجتمع تفریحی مجلل که توسط سرمایه دار هتل جیمی کریستال (بابی کاناواله) اداره می شود. گرچه تست واقعی یک فیلم بی‌انصافی است، باستر جیمی را متقاعد می‌کند تا یک موزیکال علمی-تخیلی مفصل با عنوان «خارج از این دنیا» را صرفاً بر اساس وعده‌اش برای جذب شیر ستاره راک افسانه‌ای، کلی کالووی (بونو... بله، بونو) برای بیرون بردن هزینه کند. از 15 سال انزوا برای ظاهر شدن.

 

در حالی که باستر، که در واقع کلی را نمی‌شناسد، با اش همراه می‌شود تا او را وادار به امضای قرارداد کند، بقیه مشکلات خود را دارند که باید بر آن‌ها غلبه کنند. رزیتا قرار است در این سریال بازی کند، اما زمانی که از انجام یک شیرین کاری خطرناک بسیار می‌ترسد، پستش را پایین می‌آورد و پورشا (هالسی) جایگزین می‌شود، که نمی‌تواند نقش‌آفرینی کند اما می‌تواند شیرین‌کاری را انجام دهد و شاید مهم‌تر از آن، دختر جیمی است. جانی با یک طراح رقص مسلط وارد یک جنگ اراده‌ها به سبک «ویپلش» می‌شود و از رقص خیابانی «نوشی» (لتیتیا رایت) درس می‌گیرد. در مورد مینا، شخصیت او باید در یک نقطه شخصی را ببوسد، کاری که قبلا هرگز انجام نداده است، و او هیچ جذابیتی برای شریک صحنه خودخواه خود (اریک آندره) احساس نمی کند.

 

در نهایت، شب افتتاحیه برای نمایش فرا می رسد (که «باربارلا» را بدون طرح روشن نشان می دهد) که در آن همه چیز به طور قابل پیش بینی از کنترل خارج می شود، قبل از اوج که در آن Clay پیروزمندانه به صحنه بازمی گردد. این امر باعث می‌شود که تماشاگران در فیلم به شدت تشویق کنند و تماشاگران در تئاتر در مورد دسیسه‌های لازم برای متقاعد کردن بونو به ثبت نام نه تنها برای ظاهر شدن بلکه برای مشارکت آهنگ جدید U2 در موسیقی متن نیز حدس بزنند.

 

در اصل، «Sing 2» چیزی بیشتر از تلاقی یک وسیله نقلیه کوچکتر میکی رونی-جودی گارلند و یکی از آن اعلامیه های Spotify در پایان سال است که مردم به صورت آنلاین پست می کنند تا دیگران بدانند که زیاد به بیلی آیلیش گوش داده اند. در طول 12 ماه گذشته اگرچه داستان‌های فرعی زیادی وجود دارد، داستان کمی باارزش وجود دارد که این شرکت را هدایت می‌کند و گارث جنینگز، نویسنده/کارگردان، نمی‌تواند به این جزئیات اهمیت دهد. طنز چیزی فراتر از تله‌زی پر سروصدا نیست، ضربات خنجر در پاتوس تقریباً توهین‌آمیز ساخته شده‌اند، و با ساختن داستانی که در آن موفقیت هنری با ارائه‌ی پر زرق و برق برابری می‌شود، به طرز عجیبی پیام خود را در مورد قدرت منحصربه‌فرد موسیقی در هر مرحله تضعیف می‌کند.

 

در عوض، جنینگز تنها علاقه مند است که تا آنجایی که ممکن است آهنگ های بیشتری را در میکس بچسباند، بدون اینکه فکر دیگری برای انتخاب آهنگ ها به جز آشنا بودن آنها وجود داشته باشد. برای مثال، افتتاحیه، هیجان هیجان‌انگیز «بیا دیوانه شویم» پرینس را می‌گیرد و آن را به پابلوم کارتونی بی‌معنا تقلیل می‌دهد و این تنها اولین مورد از جنایات متعدد موسیقی است که در اینجا انجام می‌شود. تنها اثری از این دست برداشت هالسی از «می‌توانستم من باشم» است. توسط The Struts. اما از آنجایی که بیرون رفتن شغل روزانه هالسی است، این به خصوص شگفت‌انگیز نیست.

 

از آنجا که حاوی هیچ گونه رابطه جنسی، خشونت، یا کلمات بد نیست و از آنجایی که پر از حیوانات انسان نما است، بسیاری از والدین بدون شک فرزندان خود را با این تئوری که هیچ چیز بدی برای آنها وجود ندارد، به دیدن "Sing 2" می برند. در واقع، من استدلال می کنم که تنبلی محض در نمایش این تمرین بی روح در گسترش حق رای دادن بسیار آسیب رسان است. بهترین فیلم‌های خانوادگی تخیل بینندگان جوان‌تر را تسخیر می‌کنند و به آن‌ها قدرت داستان‌سرایی را به روش‌هایی می‌آموزند که می‌تواند در تمام زندگی‌شان بر آن‌ها تأثیر بگذارد، و احتمالاً آنها را تشویق می‌کند تا داستان‌های خود را نیز بسازند. در مقایسه، "Sing 2" هدف دیگری جز اتلاف چند ساعت ندارد. اگر «Sing 2» چیزی به آن‌ها یاد می‌دهد، این است که برای آینده‌ای در مذاکره برای صدور مجوز موسیقی برای فیلم‌ها برنامه‌ریزی کنند - امیدوارم برای فیلم‌هایی بهتر از این.

کلیفورد سگ بزرگ قرمز

من خیلی خوشحالم که کلیفورد صحبت نمی کند. با تماشای «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» واقعاً شیرین و منفور، نسخه‌ای از نسخه بالقوه این داستان را که احتمالاً در آسانسوری مطرح شده بود، به تصویر کشیدم که در آن کلیفورد ارجاعات فرهنگ پاپ مانند پوچی را در «سیمپسون‌ها» رها می‌کرد. ” این به من یادآوری کرد که رویکرد در اینجا - نیرو بخش و دلگرم کننده - هوشمندانه تر از تلاش برای سوار شدن بر هر روند فعلی فرهنگ پاپ بود، همانطور که فیلم های خانوادگی مدرن اغلب انجام می دهند. در واقع، برداشت والت بکر از کتاب کلاسیک کودکان مرا به یاد نوارهای VHS صدفی دیزنی می‌اندازد که بخشی از زندگی من در دهه 80 بود. مانند آن فیلم‌ها، بیش از حد حساب شده یا بدبینانه به نظر نمی‌رسد، و باعث می‌شود به راحتی از ایرادات آن چشم پوشی شود. خود کلیفورد کمی بداخلاق است و کنترل کردن آن سخت است، بنابراین قابل قبول است که فیلم درباره او برخی از همین مشکلات را داشته باشد، و بیشتر بچه‌ها برای فکر کردن به اینکه چطور می‌توانست بهتر باشد (یا فکر می‌کنند چقدر بدتر می‌شد، مکث نمی‌کردند). اگر مرد بزرگ قرمز صحبت می کرد.

امیلی الیزابت باهوش و همدل (داربی کمپ) خارج از مدرسه خصوصی جدید و معتبرش در نیویورک است. دختر 12 ساله مورد آزار و اذیت دختران پستی قرار می گیرد که او را "کمپ های غذا" می نامند، اما او یک آپارتمان مجلل و تحت کنترل اجاره ای دارد تا با مادر مجردش مگی (سینا گیلری) به او بازگردد. وقتی مامان برای کسب و کار مبهم حقوقی به خارج از شهر می رود، از برادرش کیسی (یک جک وایت هال سرگرم کننده) که در ون او زندگی می کند، می خواهد که مراقب امیلی باشد و از دردسر دور بماند.

 

امیلی و عمو کیسی یک روز در حال پیاده روی هستند که متوجه کارناوال حیواناتی می شوند که توسط آقای بریدول مرموز (جان کلیز) اداره می شود - اشاره ای به نویسنده منبع منبع، نورمن بریدول. جادوگر این اوز امیلی را از میان چادر حیوانات جادویی خود به اتاقی نشان می دهد که در آنجا با کلیفورد به عنوان یک توله سگ کوچک، شایان ستایش و تا حدودی ترسناک شده آشنا می شود. بنا به دلایلی، نسخه توله سگ کلیفورد غیرواقعی تر از نسخه غول پیکر به نظر می رسد. شاید به این دلیل باشد که می دانیم توله سگ ها بیشتر از سگ هایی که به اندازه ساختمان های کوچک هستند باید چه شکلی باشند، اما توله سگ کلیفورد انتخابی عجیب و غریب است، ساخته ای کارتونی که هرگز به نظر نمی رسد که فضایی مشابه امیلی داشته باشد. او به اندازه راجر خرگوشه یک موجود سینمایی باورپذیر است.

 

پس از اینکه کلیفورد با امیلی به خانه می رود، کیسی به او می گوید که روز بعد باید پسر کوچک قرمز را برگرداند و دختر بیچاره را به رختخواب می فرستد تا آرزو کند چیزی تغییر کند. او از خواب بیدار می شود و کلیفوردی را می یابد که کتابداران آن را می شناسند و دوست دارند، یک سگ قرمز غول پیکر، رسا و شاد. کیسی وحشت می کند و مرکز "کلیفورد سگ قرمز بزرگ" همان طور که انتظار می رود از "کلیفورد هیجینک ها" تشکیل شده است. آنها سعی می کنند او را از ابر بدخلق (دیوید آلن گریر) پنهان کنند. او به مدرسه می رسد، جایی که او دختر بدجنس را به آسیب های آینده می لیسد. او حتی جان کسی را نجات می دهد. هیچ‌کدام از این‌ها به‌ویژه خاطره‌انگیز نیستند، اما همچنین به اندازه‌ای که می‌توانستند رنده‌کننده نیستند. حتی در صحنه‌های با لختی غول‌پیکر سگ، لمس سبکی وجود دارد. من به عنوان پدر و مادر سه فرزند، بیشتر از آن چیزی که اکثر غیروالدها می دانند، فیلم های خانوادگی پایان ناپذیری دیده ام، و بکر «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» را ادامه می دهد.

 

تمام این انرژی سگ بزرگ توجه زک تیران (تونی هیل)، رئیس شرور شرکتی به نام لایفگرو را به خود جلب می کند، که می خواهد همه چیز را بزرگ کند. چرا؟ گفتنش سخته اما آزمایشات ناموفق لیفگرو شامل یک بز دو سر و یک گوسفند به خصوص پست است. در دهه 20، شما می توانید انتظار داشته باشید که بسیاری از شرورهای فیلم های خانوادگی، بزرگان فناوری و تجارت باشند. با تشکر، مارک زاکربرگ.

 

امیلی می گوید: «کاش ما بزرگ و قوی بودیم و دنیا نمی توانست به ما آسیب برساند. این خطی است که با کودکانی که دو سال مضطرب‌تر از آنچه والدینشان در هنگام تولد انتظار داشتند، زندگی کرده‌اند، طنین‌انداز می‌شود. و این نشان دهنده قلب بزرگ این فیلم است. بله، برخی از آن‌ها ارزان‌تر به نظر می‌رسند و تعداد کمی از شوخی‌ها برای والدین و بچه‌ها جالب به نظر می‌رسند، اما این فیلم در هر صحنه‌ای بسیار دلپذیر است. «کلیفورد سگ قرمز بزرگ» داستانی کلاسیک از نحوه واکنش مردم به چیزهایی است که متفاوت هستند، اما روح گرمایی دارد که وقتی مهم باشد از بین می‌رود. امیلی متوجه می شود: "او به کسی صدمه نمی زند - او عاشق است." و دوست داشتن او آسان است.